Sekta Zabójców recenzja

Książkę „Wojny Świata Wynurzonego” wypożyczyłam, kiedy ostatni raz byłam w bibliotece, czyli niestety dość dawno. Jak pewnie już wszyscy wiedzą, lubię wypożyczać i kupować przypadkowe książki. Dzięki temu można znaleźć bardzo dobrą, mało znaną powieść, lub coś, co nie powinno zostać w ogóle wydane. Do jakiej więc kategorii należy „Świat Wynurzony”?
Dubhe to siedemnastoletnia złodziejka, ścigana przez Gildię – Sektę Zabójców. Jest ona uważana przez nich za Dziecko Śmierci, czyli osobę wybraną przez Thenaara, ich boga, która zabiła będąc już dzieckiem. Dubhe mając osiem lat zabiła przez przypadek swojego kolegę. Kłócili się o nową zdobycz, którą znalazła dziewczynka. Delikatnie mówiąc, mocno uderzył się w głowę. Bohaterka została wygnana z rodzinnej wsi i błąkała się po lasach, dopóki nie znalazł jej tajemniczy mężczyzna o imieniu Sarnek.
Książka podzielona jest na trzy części, z czego druga jest najdłuższa i najwięcej się w niej dzieje. Co parę rozdziałów są wspomnienia Dubhe z przeszłości, które są dobrym uzupełnieniem całości. Pomaga nam to zrozumieć niektóre decyzje bohaterki i jej sytuację w życiu. Na samym początku znajduje się mapa całego Świata Wynurzonego, dzięki której możemy śledzić podróże i sprawdzić w którym miejscu znajduje się dana postać.
Muszę przyznać, że Licia Troisi miała świetny i oryginalny pomysł na fabułę. Jej książka jest ciekawą pozycją wśród fantastyki, miłą odmianą wśród wampirów. Często mnie zaskakiwała i nie dało się przewidzieć zakończenia. Z chęcią przeczytam następną część, cieszę się, że biblioteka ją posiada.
Bohaterowie byli chyba największą zaletą. Na początku niby się wydaje, że się ich nie polubi, ale potem ciężko się z nimi rozstać. Ciekawe było ich spojrzenie na świat, a szczególnie Dubhe. Nie zależało jej na uratowaniu Świata Wynurzonego, tylko siebie, z jednej strony chciała być taka jak Mistrz, a z drugiej nienawidziła zabijać, choć bestia ją do tego zmuszała. Było w niej wiele sprzeczności, ale łatwo ją polubić. Łezka kręciła mi się w oku w momencie, w którym ujrzała matkę, można było dostrzec jej słabość. Postacią, obok której nie można przejść obojętnie był Mistrz. To on przygarnął Dubhe, nauczył ją zabijać. Choć już nie żył, dzięki wspomnieniom można było go poznać.
Sądzę, że książka w pełni zasługuje na 7. Ciekawie wykreowany świat, bohaterowie. Jednym z niewielu minusów było to, że ciężko się ją czytało. Dwa tygodnie. To chyba najdłużej czytana przeze mnie książka w tym roku. Lecz kiedy akcja się rozkręciła, ciężko było ją pozostawić i zamiast nadrabiać zaległości ze szkoły, czytałam.
Nie każdemu przypadłby do gustu „Świat Wynurzony”, dlatego nie chcę nikogo zmuszać. Chcesz, czytaj, nie chcesz, nie czytaj. Ja polecam, ale to tylko moje zdanie.
Moja ocena: 7/10