Recenzja książki Wrona

“I will follow until I must lead. I will shield until I must strike. I will fight until I must heal.”

Fe jest Wroną, przyszła na świat w najniższej i najbardziej odrzuconej kaście w całym Saborze. Nie urodziła się jako królewski Feniks ani wojowniczy Sokół, tym bardziej nie należy także do wykształconych Sów. Jako czarownica szkoli się na przyszłego wodza swojego stada. Będąc Wroną, jej zadaniem jest palenie zwłok ofiar dotkniętych zarazą, która grasuje w królestwie. Jednak Wrony mają jedną rzecz, której nie ma reszta Saboru, są odporne na zarazę. Wszyscy mogą ich poniżać, obrażać i nie szanować, ale jeśli grzesznika dopadnie plaga, to mimo wszystko muszą wezwać ich na pomoc, a Wrony zawsze przybędą i okażą litość, której same nigdy nie zaznały.

„Wrona” to brutalna i mroczna historia, z dobrą i pędzącą akcją. Niesamowitym archaicznym językiem, barwnymi bohaterami, fantastycznym, ale groźnym światem, w którym społeczeństwa podzielone jest na kasty i to od nich zależy, jak dalej potoczy się twoje życie. Oryginalnym systemem magicznym, gdzie to Fe przywołuje dawną magię z zębów i kości przodków z przeróżnych kast. I oczywiście świetnym stylem pisarskim.

Godnym pochwały jest z pewnością zbudowany świat przez autorkę. Stopniowo dostajemy kolejne elementy układanki, które idealnie wpasowują się w pozostawiane przez nią luki. Zahacza także o gotycki klimat, który uwielbiam w książkach. Panująca w nim przerażająca i niekończąca się zaraza nadaje klimat całej powieści. Magia w tym świecie jest unikatowa i fascynująca, musicie sami ją poznać!

Uwielbiam wszystkie postacie, nie ważne, czy są dobre, czy nie. Chciałabym zaznaczyć, że tam nie ma jednoznacznej linii, która wyznaczałaby pomiędzy nimi granicę. Każdy bohater został dopracowany do samego końca. Nigdy nie spodziewałabym się, że da się połączyć dwie przeciwstawne cechy w jedno, ale proszę, Margaret Owen to zrobiła i wyszło jej genialnie. Fe, od dzisiaj zostaje jedną z moich ulubionych książkowych bohaterek. Dziewczyna jest uparta, dąży do swego, nie ugnie się przed byle kim, nie da się zastraszyć, jednocześnie jest wyjątkowo lojalna i pełna odpowiedzialności, potrafi również być łagodna.

Odnoszę wrażenie, że wszystko we „Wronie” (przynajmniej dla mnie) było wyjątkowe. Dialogi, intrygi polityczne, tajemnice, magia, świat, fabuła, postacie, a nawet niewinny romans, który pojawia się dopiero pod sam koniec. To, w jaki sposób historię prowadziła Margaret Owen, zasługuje na oklaski,. Kończyła rozdziały w taki sposób, że uwierzcie mi, nie dało się przejść obojętnie obok kolejnego.

Jestem zakochana w tej historii i już nie mogę się doczekać drugiego tomu!