Dom numer pięć recenzja

„Dopóki na świecie dzieciaki będą się przezywać, robić sobie krzywdę, zabierać okulary i kopać w bolące kolana, ta wojna nigdy się nie skończy!”.

Niezwykle cenię i chętnie sięgam po powieści wojenne, zarówno te dla dorosłych, jak i dla dzieci i młodzieży. Tym razem przedstawię Wam książkę, której fabuła również przenosi czytelnika w czas wojny. Jednak trudno określić o co toczą się walki, kto jest swoim, a kto wrogiem. Wojna toczy się w surrealistycznym świecie, w którym zwroty akcji są nagłe i zaskakujące.

„Dom numer pięć” Justyny Bednarek wydawnictwa Literackiego to opowieść o 12-letnim chłopcu, który z uwagi na swoją wadę wzroku doświadcza przemocy i prześladowania w środowisku rówieśniczym. Gdy pewnego dnia ucieka po omacku przed swoim prześladowcą dociera do tajemniczego domu. Przekroczenie jego progu sprawia, że obaj trafiają do świata toczącej się wojny, w którym nic nie jest oczywiste, zewsząd pojawia się zagrożenie. Tam dokonuje się zamiana i Eryk zaczyna widzieć, a wzrok traci jego prześladowca. Co stawia obu bohaterów w zupełnie nowej sytuacji, pozwalając im wejść w skórę drugiej strony.

W misji powierzonej chłopcom przez Kapitana pomaga im napotkana rudowłosa dziewczynka. Razem próbują przechytrzyć wrogów i dotrzeć z meldunkami do obozu swoich. Niestety nie wszystko idzie zgodnie z planem, a na dzieci czyha wiele niebezpieczeństw. Ostatecznie znajdują się w centrum toczących się walk.

Wyjaśnienie doświadczanych sytuacji czytelnik odnajduje w końcowej fazie książki, jednak dotarcie do niej może być wyboiste. Mnie klimat tej powieści i jej odrealnienie męczyło i chociaż ostatecznie wszystko nabrało bardzo wartościowego sensu, to droga do niego była długa i wymagająca. Styl i klimat powieści nie są uniwersalne i nie każdy się w nim odnajdzie, jednak przesłanie i poruszana tematyka są tym, co powinno każdego sprowokować do zapoznania się z tą lekturą.

To książka ważna, ale i trudna. Jednak trudno oczekiwać, że tematyka przemocy rówieśniczej, braku tolerancji i empatii będzie ubrana w lukrowo-słodką otoczkę. Wojna to idealna metafora dla życia ofiar przemocy. Polecam Waszej uwadze tę książkę.