Podkultura więzienna - wielowymiarowość rzeczywistości penitencjarnej recenzja

Do takich zaliczamy zjawisko podkultury więziennej, których członkowie trudnią się np. wymuszeniami. Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, że nieformalne ugrupowania zanikają, to Sławomir Przybyliński przekonuje, iż rzecz wygląda zgoła inaczej. Swoje konkluzje poparł przeprowadzonymi badaniami empirycznymi.

Dzieje ,,drugiego życia" (termin ten wprowadził do nauk społecznych Stanisław Jedlewski) są mocno złożone, nie ma jednoznacznego stanowiska co do jego etiologii. Znawcy tematyki od lat prowadzą dyskusje w tej materii, wskazując na dwie koncepcje: deprywacyjną oraz transmisyjną. Pierwsza z nich odwołuje się do skutków izolacji, ograniczenia potrzeb, etc. Teoria transmisyjna zakłada, że za mury jednostki penitencjarnej zostały przeniesione ''wartości'' wolnościowe.

Z charakteryzowaną osobliwością związana jest tzw. grypsera, tj. specyficzny język, sposób komunikowania się osadzonych. Autor przedstawia jej rys historyczny; przeczytamy, że podkultura więzienna korzeniami sięga nieistniejącego już warszawskiego Zakładu Karnego ,,Gęsiówka". Proceder ten szybko przyjął się w większych miastach. Jednakże warto tu wspomnieć, iż pewne symptomy ,,drugiego życia" zaczęły występować już w XIX wieku, w zaborze rosyjskim.

Ta arcyciekawa i napisana w sposób barwny, publikacja złożona jest z kilku rozdziałów. Badacz oprowadza nas po meandrach więziennictwa. Jako że Służba Więzienna pełni doniosłą rolę względem społeczeństwa, Sławomir Przybyliński podkreśla, że w jej szeregach powinny znajdować się wyłącznie osoby o wysokich kompetencjach moralnych, zawodowych. Wobec powyższego penitencjarysta silnie akcentuje wagę przestrzegania zasad etyki zawodowej przez całą kadrę placówki. Funkcjonariuszy obowiązują rozporządzenia Dyrektora Generalnego Służby Więziennej ws. zasad etyki zawodowej. Autor nadmienia, że dotychczasowa praktyka pokazuje, iż różnie z tym bywa.

Dowiemy się też sporo o specyfice pracy funkcjonariuszy i jej dolegliwościach; opisano także strukturę organizacyjną tejże formacji. Treść jest spójna, mimo iż rozważania mają charakter stricte naukowy, nie są przeładowane przypisami.