Guziki, czyli dwanaście historii o miłości recenzja

Po książkę Agnieszki Lis "Guziki, czyli dwanaście historii o miłości" sięgnęłam z powody bardzo klimatycznej okładki. Chociaż mieszkam nad wodą, na Mazurach i mam dookoła piękne jeziora, to jednak morze i szum fal zawsze przyciągało mnie bardziej.
Książka ta jest pełna ciepła, pozytywnego nastawienia, optymizmu mimo niekiedy ludzkich dramatów. Opowiada w intrygujący czasem sposób o życiu, o wierze w miłość, wierze w siłę ludzi o raz wierze w przeznaczenie. Główna bohaterka wynajmująca pokoje letnikom zawsze potrafi znaleźć jednak jakieś lekarstwo aby ukoić ból przeżywany przez innych. Do jej chaty trafiają tylko ci ludzie, których polecili inni goście, którzy już tutaj wcześniej przebywali. Znakiem rozpoznawczym jest właśnie znaleziony guzik... Przebywający tu ludzie opowiadają swoje historie, których Jaromira chętnie wysłuchuje i są one niczym guziki spinające ich ze sobą.

Nie są to zwykli turyści, przebywają tu ludzie, którzy są zagubieni, bardzo smutni, zmartwieni, potrzebujący ciszy i spokoju, często na rozdrożu swojego życia i potrzebują odprężenia aby świeżo, z innej perspektywy spojrzeć na swoje problemy, które czasem, jak się okazuje, nie są takie najgorsze. Klimat domu Jaromiry, jej spokój i opanowanie oraz cisza i spokój, bliski kontakt z szumem morza i z naturą pozwalają podjąć właściwe decyzje.
Przez całą książkę przewija się wiele postaci, poznajemy różne osobowości, poznajemy ludzi mających rozmaite priorytety w życiu. Niektórzy chcą tylko szczęścia, inni chcieliby dużo zarabiać, jeszcze inni marzą o pięknym domu i rodzinie, natomiast są i tacy co pragną tylko lub aż zdrowia..., magiczna moc morza i jego fal potrafi wysłuchać każdego, do tego namawia swoich gości główna bohaterka i to właśnie łączy te wszystkie opowieści, magia morza.

Guzik znaleziony podczas spacerów nad morzem, jest tu symbolem służącym po to aby zamykać swoje problemy w worku, do którego wrzucimy guzik i zapomnieć o nim, odkładając worek w ciemnym, jak najdalszym kącie.

Opowiedziane tu historie są jakby niedokończone, ale możemy dzięki temu bardziej się wczuć w nastrój stworzony przez autorkę, która pokazuje nam, że powinniśmy sami wsłuchiwać się w siebie, że najważniejszą walką jaką powinniśmy stoczyć, to walka o siebie, o swój spokój, bo to możemy zrobić tylko sami, nikt tego za nas nie zrobi.
Jakie i czy w ogóle odpowiedzi uzyskają goście Jaromiry? Jak mija im pobyt w tym trochę dziwnym pensjonacie? Jakie znaczenie mają znalezione guziki? I czy losy gości odwiedzających pensjonat łączą się ze sobą?
Książka bardzo skłania do refleksji, a ja już marzę o wyjeździe nad morze, właśnie teraz po sezonie, aby wsłuchać się w szum morskich fal, wygadać się morzu, mimo tego, iż wiem, ze to niemożliwe teraz...

Polecam.