Superhipermegaważna misja recenzja

Oto nagle na niebie pojawia się coś, być może ktoś, kto wydaje się być nikim innym, jak słynnym UFO. Zatem pojawiają się pytania o cel wizyty kosmitów, o ich motywację, jak i wreszcie o miejsce, w którym zechcą wylądować. Równie naturalnie pojawia się ciekawość, zainteresowanie, fascynacja i czas przygotowań do tej chwili. Bardzo szybko okaże się jednak, że wylądować kosmicznym statkiem we współczesnym świecie - z wielu prozaicznych względów - z baranami i rowerzystami na czele, naprawdę nie jest łatwo...

Przemek Wechterowicz (scenariusz) i Marta Ignerska (rysunki) - to właśnie ci twórcy dali nam tę bajkową, wypełnioną naprawdę świetnym humorem i niezwykle klimatyczną historię o wyczekiwanym lądowaniu UFO. Historię, która wydaje się być pięknie prostą, zrozumiałą i przystępną dla młodego odbiorcy, ale też i kryjącą dodatkowe smaczki - humorystyczne smaczki, które objawiają się nam na końcowych stronach opowieści. I wszystko to ma swoją jakość, swoją lekkość i swoją mądrość, gdyż tak naprawdę nie koniecznie o kosmitach i ich statku jest ta relacja, ale właśnie bardziej o nas ludziach, o naszym świecie i naszej codzienności, która - sami przyznacie, jest ostatnio nie mniej dziwną, aniżeli fakt przybycia gości z gwiazd.

 Pomysł na scenariusz tego komiksu jest bardzo prosty i przez to niezwykle udany - oto mamy mamy UFO i sceny na Ziemi, które obrazują zauważenie statku, jego wpływ na świat, jak i wreszcie reakcje po obu stronach, które są nad wyraz naturalne, ale też i dla niektórych z bohaterów i po części dla niektórych z nas, lekko przedziwne. I owszem, są zaskoczenia - w mej ocenie trochę smutne, ale w całościowym ujęciu opowieść ta przedstawia się i kończy tak, jak powinna, by zostało zawsze jakieś niedopowiedzenie, małe „ale” i tym samym wiara, że może kiedyś w naszym prawdziwym życiu kosmos zaskoczy nas równie mocno.

Bardzo interesująco przedstawia się ilustracyjna postać tego komiksu, gdzie to Marta Ignerska zaoferowała nam „mazakowe”, ujmująco nieidealne, przypominające malownicze zabawy dziecka, klimatyczne rysunki. Rysunki, które czasami obejmują jedną stroną, czasami nagle się urywają, innym razem przyjmują postać kolorowego tekstu, zaś jeszcze niekiedy imponują i zaskakują mnogością detali. To obrazki, które bawią oczy, które rozbudzają wyobraźnię i które - co wydaje mi się być tu szczególnie istotnym, mogą zostać powtórzone przez dziecięcych czytelników w ich domowym zaciszu, co okaże się oczywiście wielką frajdą. No i kolory - mocne, intensywne, przeróżne i pozornie nie pasujące do danego kadru, ale też i i idealne dla tego albumu.



 I oczywiście jest to komiksowa, bajkowa komedia - w jakiejś mierze też i fantastyczna rozrywka, ale jest to również piękna lekcja życia i świata dla dziecięcego czytelnika. Bo nawet nie chodzi tu o same UFO, o kosmicznych gości i domniemania nad powodami ich wizyty, ale właśnie o ludzkie reakcje, o piękno natury naszej wspaniałej planety i o równie naturalny mechanizm zachowań, gdzie pojawia się coś nowego, nieznanego, fascynującego, co każdy chce poznać, zobaczyć, zrozumieć. Ten bajkowy komiks wyjaśnia w piękny sposób to, że czasami lepiej jest spokojnie poczekać, pomyśleć i przekonać się w odpowiednim czasie o co chodzi, aniżeli pędzić za sensacją.

Jakkolwiek to zabrzmi, komiks ten „zrobił mi dzień”. Wprawił mnie w świetny nastrój, wielokrotnie rozbawił treścią i obrazem, jak i przypomniał tę prostą dziecięcą prawdę, że w nieznanym najważniejszym jest nie to, by je odkryć, ale by pozostawało ono dla nas wciąż piękną tajemnicą. To fajna, podana zupełnie inaczej niż większość fantastycznych bajek w komiksowej postaci i zarazem potrafiąca naprawdę mile zaskoczyć - pozycja, która w mej ocenie oczaruje nie tylko każdego dziecięcego czytelnika, ale też i sprawdzi się jako idealny wybór na wspólne, rodzinne czytanie w zimowe popołudnie.

Słowem podsumowania – komiks „Superhipermegaważna misja”, to naprawdę ciekawa, klimatyczna, fajnie wydana i wyróżniająca się na tle innych tytułów, pozycja. Pozycja, która bawi, zastanawia, pozwala oderwać się od codzienności i poczuć się – w przypadku dorosłych, znów jak dziecko. A to dobre uczucie...