Spowiedź diabła recenzja

Trudno jest wybierać książki najlepsze z najlepszych, ale trzeci tom diabelskiej serii traktowałam jak dotąd jako takie moje best of the best. Może dlatego że czytając go po raz pierwszy nie wiedziałam jeszcze do czego doprowadzą przedstawione w nim wydarzenia i tak po prostu delektowałam się treścią. Mam jednak wrażenie, że po poprawkach wyjątkowość tej części przestała być odczuwalna, ale nie dlatego że nagle starała się gorsza, zwyczajnie jakość tych wcześniejszych jeszcze wzrosła.

"Spowiedź diabła" to powieść doskonała pod każdym względem. Wręcz fizycznie boli mnie to, że o tych najważniejszych wątkach nie mogę pisnąć nawet słówkiem, bo to właśnie one byłyby najlepszym potwierdzeniem tego, co napisałam powyżej. Z drugiej strony chyba nikogo, kto zetknął się z piórem Adriana Bednarka, nie trzeba przekonywać, że jak nikt inny potrafi tworzyć psychopatyczne postacie i kierować ich losami tak, że aż ciarki przechodzą po plecach.

W trzecim tomie pojawia się nastoletnia Sonia, jednak jej młody wiek o niczym nie świadczy, bowiem w porównaniu z nią inne żeńskie bohaterki wypadają upiornie blado, a przecież też miały konkretne odpały. Żadna jednak nie była klientką Kuby oskarżoną o zabójstwo własnego brata. A to dopiero początek...

Kuba walczy nie tylko o wolność Soni, ale też o swoją zawodową przyszłość. Praca jednak nigdy nie była jego priorytetem, więc i tym razem ciągle coś go od niej odciąga, nie tylko jego własne wewnętrzne demony. Problem w tym, że ludzie, którzy chcą zakłócić jego spokój, nie zdają sobie w pełni sprawy z tego, komu stają na drodze. Ani ile jest on w stanie poświęcić, by zachować swoją pozycję.

"Spowiedź diabła" to trzecia wyprawa do Raju, która tak naprawdę zmienia wszystko. Choć wolałabym raczej, żeby Kuba działał solo, to trudno odmówić Soni specyficznego uroku i tego, że wniosła do tej serii sporo zamieszania. Zresztą na mój stosunek do niej największy wpływ mają wydarzenia z kolejnego tomu, więc opowiem o nich przy recenzji "Wyroku diabła".

Moje 10/10.