W pełni rozkwitających drzew recenzja

"W pełni rozkwitających drzew" to debiutancka powieść @m.w.jasinka . Jest ona połączeniem fantasyki i romansu, a całości towarzyszy gotycki klimat, co razem tworzy wspaniałą i niepowtarzalną historię, gdzie jedynym ograniczeniem jest wyobraźnia autorki. Właśnie to lubię najbardziej w książkach fantasy, bo one prawie zawsze zaskakują czymś oryginalnym. Ale czy w tym przypadku również tak było?

Przenieśmy się do roku 1757 do Kemnitz, gdzie stoi owiany mroczną legendą zamek, do którego przybywa nowy właściciel. W nowym miejscu pragnie on zapomnieć o przeszłości, która nie należy do przyjemnych. Jednak kiedy poznaje Elaine jego życie dodatkowo się komplikuje...

Może zacznę od tego, że autorka rewelacyjnie oddała klimat lat, w których ta historia miała miejsce, za co należy się jej ogromny szacunek! Jestem pod wiekim wrażeniem, bo według mnie nie jest to prosta sprawa. Tutaj wszystko zostało dopieszczone nawet w najdrobniejszym calu.

Bohaterowie też nie są byle jacy, czy podobni do innych. Każdy z nich ma osobowość, która została w pełni doszlifowana. Czy będzie coś dziwnego w tym, jak napiszę, że moim sercem zawładną Ksawery? (oczywiście to pytanie skierowane jest do osób, które już tą książkę czytały) ;-)

Co by tu jeszcze napisać, aby Was zachęcić do poznania tego debiutu, ale jednocześnie nie zdradzić zbyt wielu szczegółów?

Jeśli jesteście srokami okładkowymi, tak jak ja, to w ułamku sekundy zakochacie się w oprawie graficznej tej książki. Wiele jest pięknych okładek na rynku, wystarczy wejść do księgarni i po chwili nasze oczy wyłapią jakieś "diamenciki", ale ta okładka... no ja czegoś piękniejszego nie widziałam już od bardzo dawna! Pamiętam moment, gdy pierwszy raz ją ujrzałam - zachytw, zachwyt i jeszcze raz zachwyt. W dodatku początek każdego rozdziału zaczyna się od pięknych zdobień. Niby nic wielkiego, a jednak cieszy oko i jakoś tak przyjemniej się czyta. Doceniam takie drobne szczegóły.

Widać, że autorka poświęciła wiele czasu na dopracowanie tej książki, jednak oprócz czasu włożyła tu też serce. To po prostu się czuje. I docenia. Bo napisać książkę to nie jakaś wielka sztuka, ale napisać ją PERFEKCYJNIE to już coś.

Tak moi drodzy, ta historia jest perfekcyjna.