Córka nieboszczyka recenzja

Patrząc, ile nagród ma w swoim dorobku Joanna Jodełka nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że książka oprócz ciekawej okładki zawiera w sobie fabułę stworzoną wprost dla mnie. Jest to pierwsza część cyklu kryminalnego z Siostrami Raj w roli głównej.

Tycjana jest konserwatorką dzieł sztuki, a Angelina charakteryzatorką teatralną. Widzą się po raz pierwszy dopiero na pogrzebie ojca, który ginie w dziwnych okolicznościach. Ciotka Józefina jako jedyna snuje teorie, że ich ojciec nie zmarł śmiercią naturalną i zatrudnia prywatnego detektywa. Podejrzani są właściwie wszyscy, którzy mieli styczność z już nieżyjącym Tomaszem Rajem. Siostry nie pałają do siebie miłością, ale zaginięcie drogocennego miniaturowego portretu zmusza je do współpracy. Ojciec był miłośnikiem sztuki i bibliotekarzem w Pracowni Zbiorów Masońskich, które skrywają wiele tajemnic tak jak życie nieboszczyka.

Akcja powieści toczy się w przepięknym Poznaniu. Duża ilość bohaterów drugoplanowych sprawiła, że zaczynałam się zastanawiać czy się nie pogubię. Okazało się jednak, że nie ma takiej możliwości. Każda postać bardzo ciekawa i ubrana w nietuzinkowy charakter, dzięki czemu nie można ich pomylić i łatwo zapadają w pamięć. Przy kryminałach to ważne, bo czytający sam próbuje rozwikłać zagadki i dopasować motyw zbrodni do odpowiedniego bohatera.

Ta książka to skarbnica wiedzy. Opowieści o Masonach spotykałam w wielu publikacjach. Jeżeli ktoś nigdy nie miał do czynienia z tym określeniem, to tu znajdzie wszystko wytłumaczone w sposób bardzo przystępny, a jednocześnie ciekawy. Wszystkie zagadnienia dotyczące sztuki są idealnie wplecione w fabułę i oczarują niejednego czytelnika.

Opis Biblioteki w Poznaniu był poruszający i skradł moje serce. Każdy znajdzie dla siebie tu taki smaczek, który długo zapamięta. Wiele starań autorka włożyła w przygotowanie tej książki, to się czuje przy każdym zdaniu. Nic dziwnego, bo Joanna Jodełka jest absolwentką historii sztuki na UAM w Poznaniu. Cenne informacje o dziełach sztuki, ich renowacji, historii chłoniemy z każdą kartą.

Cała fabuła to doskonały trening dla naszych umysłów, ale uprzedzam, nie da się jej przekartkować od niechcenia. Powieść czyta się wolno ze zrozumieniem, bo każde zdanie wydaje nam się ważne bardzo istotne, ciekawe i pouczające. Nasze szare komórki napracują się przy odgadywaniu tajemnic, a uśmiech będzie gościł do końca stron. Nieoczywiste wskazówki podane, jak na tacy mają pomóc czytelnikowi lub jeszcze bardziej zamieszać mu w głowie. Nie odgadłam zakończenia, ale wyśmienicie się bawiłam, snując domysły.

„Córka nieboszczyka” to powieść z bohaterami, których charaktery aż iskrzą od ognistych cech. Szybka akcja, malownicze opisy otoczenia i wątków pobocznych nadają płynności czytaniu. Zadziorni bohaterowie, cięty dowcip, inteligentne zagadki i podstępna intryga wymyślona przez autorkę rzuci nas na kolana. Wiedza dotycząca sztuki, którą tu znajdziemy, jest cenna, jak poszukiwane dzieła. Zakończenie nas zaskoczy i zaprosi do drugiej części, która może już powstaje.