Recenzja książki Mężczyzna, który rozpłynął się w powietrzu

Drugi tom klasycznej serii z komisarzem Martinem Beckiem zaczyna się dosyć stereotypowo, oto Beck jedzie z rodziną na wakacje na wyspę niedaleko Sztokholmu i po dosłownie jednym dniu musi przerwać urlop. Komisarz zostaje ściągnięty do komendy w nietypowej sprawie, oto zaginął dziennikarz poczytnego tygodnika, dziesięć dni wcześniej poleciał do Budapesztu i ślad po nim zaginął. Beck dostaje propozycję nie do odrzucenia, aby pojechał incognito na Węgry i powęszył w tej sprawie, bo jak się dziennikarz nie odnajdzie, dojdzie do dużego kryzysu medialnego i dyplomatycznego.

Nasz komisarz udaje się najpierw do knajpy, w której przesiadywał zaginiony dziennikarz, tam dowiaduje się, że to był niezły pijus i cham, zwłaszcza po pijaku mocno obrażał ludzi; inni dziennikarze, koledzy zaginionego też nie wylewają za kołnierz. Jak to dziennikarze...

Potem Martin Beck wylatuje do komunistycznych Węgier i węszy tam, przy okazji pływając po Dunaju statkami i zażywając kąpieli, dociera do dziewczyny, z którą ponoć miał romans zaginiony, ale ta twierdzi, że go nie zna. Rozmawia też z lokalnym policjantem, niejakim Szluką, który oficjalnie nie prowadzi śledztwa w sprawie zaginięcia, ale jego ludzie dyskretnie śledzą komisarza. Co ciekawe, Szluka ma podobne problemy rodzinne jak Beck, mówi do Becka: „Policjant to nie jest zawód. Ani powołanie. To przekleństwo. - Po minucie odwrócił się i dodał: - Naturalnie wcale tak nie myślę… Jest pan żonaty? - Tak. - No to pan rozumie.” W tej części książki panuje atmosfera senności, wakacyjności, to normalne latem w Budapeszcie gdzie trudno wytrzymać z powodu koszmarnych upałów.

Druga część książki dzieje się w Sztokholmie, gdzie już jest chłodniej i nie tak sennie. W końcu Beckowi udaje się rozwiązać zagadkę zaginięcia dziennikarza. Używa do tego celu szarych komórek i współpracuje ze swoimi nieodłącznymi kolegami: Kollbergiem i Mallanderem.

Jest w książce trochę fajnych dialogów między policjantami: „Masz mnie za idiotę? - obruszył się Kollberg. - Bardzo rzadko - odrzekł uprzejmie Martin Beck.”

Nie jest to tak dobra rzecz jak 'Roseanna', ale dostaliśmy niezły kryminał realistycznie pokazujący żmudną pracę policyjną.