Zapomniany ogród recenzja

Po zachwycie "Tajemnicą domu Turnerów" co jakiś czas sięgałam po kolejne powieści Kate Morton, mniej lub bardziej się nimi rozczarowując. Do "Zapomnianego ogrodu" podchodziłam dość sceptycznie, zwłaszcza że schemat, jaki stosuje autorka w każdej z jej książek jest ten sam. Tajemnica z przeszłości, dwie lub więcej linii czasowych, sporo wątków, szerokie grono kobiecych zróżnicowanych bohaterek i mężczyźni pozostający trochę na uboczu. Nie inaczej było w przypadku "Zapomnianego ogrodu", ale wspomniana tajemnica z przeszłości okazała się dość interesująca, a jej rozwiązanie może nie zaskakujące, ale na pewno warte dotrwania do końca powieści. Wiadomo przecież, że Kate Morton jeśli pisze to sporo stron, co nie zawsze jest korzystne dla powieści, gdyż można ją przegadać lub zanudzić czytelnika zbyt rozwlekłymi opisami czy też dogłębnymi rozmyślaniami bohaterów. W "Zapomnianym ogrodzie" akcja jest nieco żywsza niż na przykład w "Milczącym zamku", którą zdecydowanie jest powieścią dla wytrwałych, bo historia toczy się ospale, żeby zdecydowanie przyspieszyć na ostatnich stronach. W "Zapomnianym ogrodzie" mamy żwawsze tempo i przede wszystkim o wiele bardziej intrygujące i ekspresyjne dialogi.

Po lekturze kilku powieści Kate Morton twierdzę, że pisarka zdecydowanie lepiej kreuje negatywne postaci. Może nie są one do końca złe, ale zrobią wszystko, żeby chronić siebie i swoich bliskich. Taką bohaterką jest tutaj Adeline - bardzo wyrazista, skomplikowana i ciekawa postać, skłaniająca do wielu przemyśleń. Troszkę natomiast zginęła mi w opowieści Cassandra, główna bohaterka współczesnej linii czasowej, która nie do końca mnie przekonała. Jej życiowa tragedia, a także nowy związek troszkę trąciły sztucznością, jakby coś trzeba było tej bohaterce przypisać.

Bardzo podobały mi się wplecione w tekst utwory Autorki - jednej z bohaterek powieści. Piękne, subtelne, bogate językowo opowieści skradły moje serce i czytałam je z zapartym tchem. Myślę, że na pewno kiedyś wrócę do "Zapomnianego ogrodu", chociażby tylko po to, aby znów poczuć niesamowity klimat tajemniczości, piękna, smutku i tęsknoty, jaki oddała Autorka w swoich opowieściach.

Jak na razie "Zapomniany ogród" to najlepsza w mojej opinii powieść Kate Morton. Przede mną jeszcze "Dom nad jeziorem", który cierpliwie czeka na swoją kolej.