Recenzja książki Zdarzyło się nad jeziorem Mystic

Dziś w niedzielne popołudnie lecę do Was z obiecaną recenzją powieści Kristin Hannah „Zdarzyło się nad jeziorem Mystic".
Zapewne znacie to uczucie, kiedy czytacie historię, która rozgrzewa Wasze serce, wywołuje falę emocji, a jednocześnie zkażdą stroną czujecie coś na kształt smutku. Smutku, że przecież ta opowieść ma swój koniec. Jednym słowem nie chcecie, żeby się skończyła, bo chcielibyście uczestniczyć w życiu swoich bohaterów już zawsze.
Takie uczucie towarzyszyło mi dziś o poranku, gdy dopijałam kawę i przewróciłam ostatnią stronę tej wzruszającej powieści.
Co mnie w niej urzekło?
Autorka opisała tu trudną miłość,wymagającą poswięceń, ale przede wszystkim akceptacji własnego „Ja".
Gdy 38-letnią Annie opuszcza mąż, wyznając po 20latach małżeństwa, że kocha inną kobietę wali jej się cały świat.

Brak ukochanego mężczyzny u boku doprowadza ją do rozpaczy, ale jest jeszcze coś, co boli bardziej...
Annie zdaje sobie sprawę, że przez te wszystkie lata była tylko żoną swojego męża. Kobieta nigdy nie miała swoich marzeń i planów w zupełności poświęcając się rodzinie.Gdy nastoletnia córka pary Natalie opuszcza rodzinne gniazdo wyjeżdżając do collegu, kobieta zostaje sama. Aby nie popaść w depresję i nie dać się uczuciu odrętwienia, które zaczęło wkradać się w jej życie postanawia wyjechać. Annie postanawia spędzić czas w swoim rodzinnym domu ze swoim ojcem.Kobieta próbuje leczyć swoje rany, ale wspomnienia jej dawnego życia nie pozwalają jej normalnie funkcjonować.Dopiero spotkanie szkolnej miłości zmienia jej życie. Nick jest wdowcem nieradzącym sobie po śmierci żony z wychowaniem swojej córeczki. Zrozpaczona i zagubiona po śmierci mamy 6- letnia Izzy powoli wycofuje się do swojego świata wyobraźni.

W momencie, kiedy Annie postanawia po przyjacielsku pomóc Nicowi i zaopiekować się dzieckiem, życie tych trojga znów nabiera sensu. Niewyobrażalny ból mężczyzny przechodzącego żałobę, samotność osieroconego dziecka i potrzeba bliskości zranionej kobiety to coś, co wywołuje u czytelnika współczucie i łzy, ale też nadzieję.Nadzieję, że jeśli ta trójka się tylko odważy, może być szczęśliwą rodziną. Pytanie, czy los nie będzie miał innych planów...