Znikając. Opowieść drogi recenzja

Marek Raganowicz w "Znikając. Opowieść drogi" zabiera nas w bardzo niebezpieczne ściany wspinaczkowe.
Czytając tę książkę wciąż zadawałam sobie to ważne pytanie: "Co sprawia, że człowiek zostawia codzienne obowiązki, bliskich, słowem życiową stabilizację i wyrusza w nieznane?". Za przyjaciela ma samotność, wokół siebie wszechogarniającą ciszę. Staje się cząstką mikrokosmosu.
Autor jest behapowcem od robót wysokościowych i inspektorem od instalacji na platformach wiertniczych. Ale z wykształcenia kulturoznawcą i religioznawcą, który nigdy nie pracował w zawodzie. Jego życie toczy się pomiędzy platformami, na których przez trzy tygodnie pracuje 12 godzin dziennie, niczym w korpobiurowcu, a wyjazdami w dalekie góry: Alaski, Karakorum czy Yosenity.
Po raz pierwszy w tego typu książkach oprócz wspinaczki i wszystkich tematów z tym związanych spotkałam życie, przyjaźń, słowem zwykłą codzienność.

Po przeczytaniu "Znikając" wiem, że wspinaczka jest zarezerwowana tylko i wyłącznie dla bardzo silnych, zawziętych osób, które nie zważając na liczne niebezpieczeństwa podejmują ryzyko. Niestety również w świecie gór, na krańcach świata współczesność zaskakuje okrucieństwem. W książce znajduje się złowrogie wspomnienie ataku terrorystycznego na obóz pod Nanga Parbat podczas którego przeżył tylko jeden człowiek.
Pomimo zagrożeń, wspinacze poszukują jedności z naturą, zatem nic i nikt nie są w stanie poczucia uzależnienia zatrzymać. To ono każe wraca w góry...

Autor jest zdobywcą Polskiego Złotego Czekana i jednym z najsłynniejszych polskich wspinaczy.
Jego opowieść toczy się spokojnym, nieco leniwym rytmem, który zniewala czytelnika i zaprasza w tereny dla większości z nas niedostępne.
Warto udać się w tę podróż.

Wydawnictwu Znak dziękuję za egzemplarz recenzencki książki.