Joanna Falkowska

Poprawnie napisana, bardzo dobra książka z umiarkowanie zaskakującą fabułą. Filozoficzna, co miłe. Dla wszystkich.I niech ktoś jeszcze powie, że fantastyka to niszowe rozrywkowe coś dla mas, bo taką filozoficzno-przygodową fantastykę pisano już 40 lat temu.

Miał świetny pomysł, miewa genialne podpomysły i motywiki. Aczkolwiek wykonanie i opracowanie takie sobie, choć czyta się światnie. Lepszy jest wczesny-ale-trochę-późniejszy Carroll (: W ogóle w jego wypadku mamy do czynienia z ogromną ewolucją od "Fantastyki" i Lema do dziś.

Wczesny Śmierć z tym jego podejściem do człowieczeństwa... Pozycja obowiązkowa, mimo że to jedna z pierwszych części, niedorobiona, ale taka - wyjątkowa.

Co do cyklu można dyskutować (Śmierć...), ale niewątpliwie to jedna z najlepszych dyskowych powieści, przepełniona najlepszym Pratchettowskim poczuciem humoru, pomysłowa, miejscami smutna, w większości dowcipna, dopracowana. Warto od niej zacząć czytanie ŚD. Jak zresztą chyba od każdej.

Właśnie Gaimana był pomysł, a Pratchetta większość wykonania, co niestety rzutuje na jakość książki. Dużo lepsza byłaby, gdyby napisał ją sam Gaiman, nie mieszając w to nieszczęsnego PTerry'ego. A tak występuje wyraźna rozbieżność między stylem a treścią.Nie sugerujcie się "Dobrym Omenem", prawdziwy Pratchett ze Świata Dysku pisze dużo, dużo lepiej...