„Wszystko, co przechowuję w pamięci, wiruje wokół doświadczeń w moim życiu jak woda.”

 

Ten nieokiełznany żywioł stanowi punkt centralny opowieści o życiu autorki. Nie należało ono do łatwych. Niezwykle trudno jest opisać ból tkwiący w psychice kobiety po stracie dziecka. To dopiero początek osobistego dramatu autorki. Trudno barwnie przedstawić lata, w których strach wiązał się z obecnością ojca w domu. Powodem lęku był jego gniew. Zapomniał o roli troskliwego opiekuna, mającego przede wszystkim zapewnić bezpieczeństwo swojemu dziecku. Zamiast tego regularnie zamieniał się w potwora bez uczuć. Życie autorki naznaczone było przemocą psychiczną, fizyczną oraz dopuszczeniem się naruszania nietykalności cielesnej kobiety.

 

Autorka, pisząc tę powieść, wykazała się niezwykłą odwagą. W bezkompromisowy sposób opisuje lata niewyobrażalnego bólu, którego doświadczyła ze strony najbliższych jej osób. W krytycznych momentach życia największym oparciem okazała się literatura. Kobieta miała wielu przewodników - od Kena Keseya do markiza de Sade. W trakcie próby przetrwania trudnych chwil doświadczyła kryzysu wiary, co skłoniło ją także do wielu rozważań. Ostatecznie Lidia Yuknawitch znalazła w sobie siłę, aby mimo trudów swojego życia, przeciwności losu, iść dalej z podniesioną głową. Ta powieść jest także przejawem buntu kobiet wobec naruszania ich wolności i zmuszania do życia na nie swoich zasadach.

 

Powieść jest niezwykle przejmująca i bolesna. Doświadczenia opisane przez autorkę wnikają w duszę, zajmują umysł doszczętnie, przeżywając go, i nie pozwalają o sobie zapomnieć. Książka porusza bardzo trudne, ale istotne tematy dla wielu kobiet. W dosadny sposób przypomina o tym, aby nigdy nie tracić poczucia odrębności, pozostać sobą i nie ulegać ludziom, którzy odczuwają wyższość nad kobietami, chcąc jednocześnie sterować ich życiem i niszczyć je. Lektura tej książki wywołuje w Czytelniku najgłębsze emocje, te, których na co dzień nie dopuszcza do głosu. Brutalność codzienności przenika się w niej z żalem, żałobą oraz bólem po stracie dziecka. Książka ta przykuwa uwagę narracją, jednak z uwagi na duży ładunek emocjonalny warto dawkować sobie jej czytanie.

 

Przed przystąpieniem do lektury tej powieści warto zwrócić uwagę na jedną rzecz. Autorka nie oddała do rąk Czytelników kolejnej historii o tragicznym dzieciństwie. Zamiast tego przedstawiła w niezwykle odważny sposób swoje spojrzenie na to, czego doświadczyła. Nie miała sprzyjających warunków, aby funkcjonować na własnych zasadach. Najbliższe otoczenie ukształtowało w jej psychice wadliwe wzorce i zaburzyło obraz postrzegania rodziny jako podstawowej komórki społecznej. Na szczęście historia opisana przez autorkę rozkwita na kartach jej powieści dzięki odwadze i mocy pisarstwa.

 

„Chronologia wody” Lidii Yuknavitch to przejmująca opowieść o losie kobiety, której brutalność ze strony najbliższych odebrała kształtującą się dopiero kobiecość. Historia wyrywa dziurę w sercu, w pewnych momentach wzrusza i boli fizycznie poprzez utożsamienie się z przeżyciami autorki i zrozumienie jej cierpienia. Powieść o niezwykle bulwersujących doświadczeniach, wywołująca najgłębsze, skrajne emocje, również bezradność. Napisana została przez kobietę i dla kobiet po to, aby te nigdy nie bały się wyrażać siebie w określony sposób.