„Polscy czytelnicy oczekują więcej miłości” – wywiad z Zoë Folbigg

Zawsze kochałam opowiadać historie. Kiedy byłam mała tworzyłam opowiadania o moich znajomych. Wracałam do domu, pisałam o ich przygodach np. z celebrytami, a następnego dnia je im wręczałam. Po prostu kochałam snuć opowieści, to zawsze było we mnie. Ludzie mówią, że w dorosłości powinności się robić to, co się kochało jako dziecko. Ja uwielbiałam opowiadać, dlatego ten zawód po prostu był mi pisany.

Ponoć należy pisać o tym, co się zna. Moi znajomi pytali się mnie, jak poznałam swojego męża. Gdy opowiadałam im nasza historię bardzo często reagowali „To brzmi jak książka!” albo „To świetna historia, musisz o niej napisać!”. W końcu zaczęłam o tym myśleć i stwierdziłam, że mają rację.

Sporo z opisanych wydarzeń to prawda. Przede wszystkim główna część historii i towarzyszące jej emocje. Spotkałam nieznajomego w pociągu, zupełnie się w nim zakochałam, a potem dałam mu kartkę, na której wyznawałam swoje uczucia. Również zakończenie to tak naprawdę nasza historia. Ale to co było po środku… cóż, w rzeczywistości nie wyglądało to tak dramatycznie 😊 James odpisał mi mailem 9 miesięcy później. Więc trochę to trwało. Niestety wcześniej miał dziewczynę. Ale przez te 9 miesięcy wszystko się zmieniło. Nie było więc studia fotograficznego, ani tych kilku dramatycznych wydarzeń. Ale w prawdziwym życiu to wystarczyło. W książce mniej więcej 75% fabuły to prawda, ale całości dodaje smaku to 25% fikcji.

Uważa, że to całkiem zabawne. Mój mąż jest naprawdę skromny, a ja jednego dnia zamieniłam go w lokalnego bohatera. Obcy ludzie witają go na ulicy słowami „Cześć Mężczyzno z Pociągu” i to czasami trochę go krępuje. Ale przede wszystkim jest bardzo dumny z naszej historii. To również świetna pamiątka dla dzieci. Dobrze, może na początku będą się trochę wstydzić, ale ostatecznie to naprawdę świetny sposób na upamiętnienie tego, jak się spotkaliśmy.

Całe szczęście to już w większości fikcja. Zawodowo trafiałam na naprawdę fantastycznych ludzi, moje szefowe były cudownymi kobietami. Ale takie historie się zdarzają i chciałam o nich napisać, bo to ważne jak traktujemy innych w pracy.





Tak, wiem, to po prostu… sposób w jaki pisze. Nie myślałam o nim dużo, ale nie bez znaczenia jest też zawód głównej bohaterki. W końcu zajmuje się pisaniem opisów, a ta historia opowiadana z jej perspektywy. Ale tak naprawdę ta książka tworzyła się sama, nie zastanawiałam się nad czasami, czy narracją, po prostu chciałam o niej opowiedzieć.

Mam nadzieję, że wkrótce. Moja druga powieść to zupełnie oddzielna historia, ale trzecia książka, która ostatnio wyszła w Wielkiej Brytanii, stanowi kontynuację losów Mężczyzny z Pociągu. Więc mam nadzieję, że zostanie w Polsce równie ciepło przyjęta, co pierwsza. Zwłaszcza, że wykupiono już prawa do ekranizacji pierwszego tomu.

Tak samo jak wcześniej, miks prawdy i fikcji. Mniej więcej pół na pół. Przed ślubem, w 2009 roku byliśmy w rocznej podróży dookoła świata. Ja właśnie straciłam pracę, magazyn, dla którego pisałam splajtował, James nie lubił tego, co robił. Czuliśmy, że musimy coś zrobić ze swoim życie. To był najlepszy moment, żeby ruszyć w drogę. To był też prawdziwy test dla związku.

Przede wszystkim Maja jest blondynką i zupełnie mnie nie przypomina. Ale tak, polskie wydanie jest zupełnie inne, bardziej filmowe, ale też romantyczne. To też niesamowite jak po samych okładkach widać różnice kulturowe. Polscy czytelnicy oczekują więcej miłości.

Obecnie pracuję nad czwartą powieścią, zupełnie niepowiązaną z wcześniejszymi. Będzie bardziej wzruszająca, może nawet smutna. A potem oczywiście planuję podróżować z promocją „Stacji miłość”. I przede wszystkim nie przestawać pisać.

Raczej nie teraz. Uwielbiam opisywać wielkie historie miłosne. Kiedy czytam kryminały zawsze jestem zaskoczona zakończeniem. Naprawdę nie mam pojęcia, jak ktoś potrafi wymyślać tak skomplikowane intrygi. U mnie wszystko było by oczywiste od samego początku. Kto zabił i dlaczego.

Zdecydowanie!

Jakie jest najważniejsze przesłanie „Stacji miłość”?

Żeby być odważnym, podążać za głosem serca, ufać swojej intuicji i nie tracić nadziei.