/66797713c06e4c02054e7796bf0ac0d3/n/dariusz-dylag)
Przewodnik karpacki (beskidzki i tatrzański), przewodnik terenowy po woj. małopolskim, pilot wycieczek, instruktor przewodnictwa i krajoznawstwa PTTK, honorowy przodownik turystyki górskiej PTTK (z uprawnieniami na Beskidy Wschodnie, Beskidy Zachodnie i Tatry; przewodniczący Terenowego Referatu Weryfikacyjnego GOT PTTK w Dobczycach), geograf (specjalizacja: sozologia) i informatyk (specjalizacja: sieci komputerowe), gorganolog (doktorat z historii turystyki i krajoznawstwa w Gorganach), vincenzolog (współtwórca Portalu Vincenzowskiego; jako jeden z pierwszych <em>zderzył</em> twórczość Vincenza z Tolkienem), historyk (duchowy uczeń wielkiego historyka Wacława Felczaka), publicysta (ponad 120 publikacji i 4 książki), taternik (m.in. pierwsze znane przejście w Tatrach lodospadu Dolinki Spadowej wprost), alpinista (liczne vie ferrate i alpejskie czterotysięczniki - m.in. Mont Blanc, Matterhorn, Dom) i pireneista (m.in. Pico de Aneto, Monte Perdido, Pico Comachibosa-Grande Vignemale).
Krajoznawca ze słabością do literatury; ostatnio wyłącznie w karpackiej wersji. Bucurze Dumbravie zawdzięcza odpowiedź na pytanie "kiedy najlepiej iść w góry?", Miloslavowi Neverlemu - spokojny sen "pod szerokim gwiaździstym kapeluszem", Tarasowi Prochaśce zaś - kierowanie się "raczej ideą krajobrazu niż nacji". Swój pierwszy tekst o Karpatach Wschodnich, opublikowany na początku lat 90. minionego wieku w czasopiśmie "Góry", zatytułował Na wysokiej połoninie. Sprawa recepcji najważniejszej tetralogii Stanisława Vincenza w środowisku krajoznawców "szczególnie tych, którzy w owym czasie ruszyli ponownie odkrywać dla polskiego turysty Karpaty Wschodnie" jest mu szczególnie bliska. Do tej specyficznej, krajoznawczej grupy ludzi chciałby i on się zaliczać, ale im bardziej wchodził w głąb ukraińskich Karpat (a czynił to prawie każdego roku w okresie majowych, długich weekendów), tym bardziej uświadamiał sobie potrzebę zgoła odwrotną, sformułowaną już przez niego na łamach "Płaju" w recenzji przewodnika po Wielkiej Fatrze: "ci, którzy wiedzą, to niech wiedzą, a reszta - nie musi".
Jest świadom, że pewnych procesów nie da się już odwrócić. Tym, którzy nadal są zafascynowani paleniem ognisk z gorgańskiej kosodrzewiny, biwakowaniem nad czarnohorskimi, niesamowitymi stawami, kolebowaniem i - tak, tak - śmieceniem w tym, jednym z jeszcze najdzikszych zakątków europejskich gór, czas uświadomić, że przedłużony na skutek splotu szeregu przeróżnych okoliczności "koniec dawności" uległ wielu niekorzystnym metamorfozom i znów zbliża się z prędkością proporcjonalną do ilości ludzi zwiedzających góry po drugiej stronie "szengeńskiego druta". Czy można i trzeba jakoś temu zaradzić? Jeśli tak, to chyba tylko dzięki magicznej zaiste mocy wysokiej połoniny w tak fascynujący sposób utrwalonej w wielkim eposie Vincenza.
Zresztą sam Mistrz tak o tym właśnie napisał był: "Czyż można sobie wyobrazić, aby się znaleźli ludzie z zewnątrz, doceniający wartość osobliwych odrębności, a fatalność nagłego, nieograniczonego zderzenia się obcych faz cywilizacyjnych? (...) Tak zachwalane rezerwaty, zarówno ludzkie, jak zwierzęce i roślinne, są dotąd przeważnie obszarami dogorywania, zbiorem żyjących niedobitków. Kreuje się je zazwyczaj godzinę przed śmiercią jakiegoś rodu, lub nawet po śmierci galwanizuje i fałszuje"(Prawda starowieku, s. 161).
Krajoznawca ze słabością do literatury; ostatnio wyłącznie w karpackiej wersji. Bucurze Dumbravie zawdzięcza odpowiedź na pytanie "kiedy najlepiej iść w góry?", Miloslavowi Neverlemu - spokojny sen "pod szerokim gwiaździstym kapeluszem", Tarasowi Prochaśce zaś - kierowanie się "raczej ideą krajobrazu niż nacji". Swój pierwszy tekst o Karpatach Wschodnich, opublikowany na początku lat 90. minionego wieku w czasopiśmie "Góry", zatytułował Na wysokiej połoninie. Sprawa recepcji najważniejszej tetralogii Stanisława Vincenza w środowisku krajoznawców "szczególnie tych, którzy w owym czasie ruszyli ponownie odkrywać dla polskiego turysty Karpaty Wschodnie" jest mu szczególnie bliska. Do tej specyficznej, krajoznawczej grupy ludzi chciałby i on się zaliczać, ale im bardziej wchodził w głąb ukraińskich Karpat (a czynił to prawie każdego roku w okresie majowych, długich weekendów), tym bardziej uświadamiał sobie potrzebę zgoła odwrotną, sformułowaną już przez niego na łamach "Płaju" w recenzji przewodnika po Wielkiej Fatrze: "ci, którzy wiedzą, to niech wiedzą, a reszta - nie musi".
Jest świadom, że pewnych procesów nie da się już odwrócić. Tym, którzy nadal są zafascynowani paleniem ognisk z gorgańskiej kosodrzewiny, biwakowaniem nad czarnohorskimi, niesamowitymi stawami, kolebowaniem i - tak, tak - śmieceniem w tym, jednym z jeszcze najdzikszych zakątków europejskich gór, czas uświadomić, że przedłużony na skutek splotu szeregu przeróżnych okoliczności "koniec dawności" uległ wielu niekorzystnym metamorfozom i znów zbliża się z prędkością proporcjonalną do ilości ludzi zwiedzających góry po drugiej stronie "szengeńskiego druta". Czy można i trzeba jakoś temu zaradzić? Jeśli tak, to chyba tylko dzięki magicznej zaiste mocy wysokiej połoniny w tak fascynujący sposób utrwalonej w wielkim eposie Vincenza.
Zresztą sam Mistrz tak o tym właśnie napisał był: "Czyż można sobie wyobrazić, aby się znaleźli ludzie z zewnątrz, doceniający wartość osobliwych odrębności, a fatalność nagłego, nieograniczonego zderzenia się obcych faz cywilizacyjnych? (...) Tak zachwalane rezerwaty, zarówno ludzkie, jak zwierzęce i roślinne, są dotąd przeważnie obszarami dogorywania, zbiorem żyjących niedobitków. Kreuje się je zazwyczaj godzinę przed śmiercią jakiegoś rodu, lub nawet po śmierci galwanizuje i fałszuje"(Prawda starowieku, s. 161).
/o-1100642/n/beskid-myslenicki-przewodnik)
/o-1168974/n/gorgany-przewodnik)
/o-1241780/n/orla-perc-przewodnik-wysokogorski)
