Egidijus Aleksandravicius

Egidijus Aleksandravičius – litewski historyk.

W 1979 ukończył studia na Wydziale Historii Wileńskiego Uniwersytetu Państwowego. Cztery lata później podjął studia aspiranckie w Instytucie Historycznym Litewskiej SRR (zakończone w 1986 obroną pracy kandydackiej na temat ruchu kulturalnego na Litwie między powstaniami listopadowym a styczniowym). W 1994 obronił rozprawę habilitacyjną poświęconą kulturze Litwy odrodzonej.

Po ukończeniu studiów historycznych zatrudniony jako asystent na Wydziale Historii WUP. Od 1986 pozostawał współpracownikiem naukowym Instytutu Historii Litewskiej SRR, gdzie w 1989 stanął na czele jednego z wydziałów.

Po upadku komunizmu w 1991 odbył staże naukowe na uniwersytetach w Wisconsin i Madison. Był profesorem wizytującym w Illinois University oraz Helsinkach.

W 1992 podjął pracę w odrodzonym Uniwersytecie Witolda Wielkiego jako wykładowca na Wydziale Historii. Od 1994 do 1998 kierował Wydziałem Nauk Społecznych UWW. W 1997 uzyskał tytuł profesora. W tym samym roku objął urząd prorektora uczelni oraz przewodniczącego senatu.

W 2000 uzyskał nominację na dyrektora Instytutu Emigracji Litewskiej oraz dyrektora Centrum Studiów Emigracyjnych.

Zajmuje się naukowo życiem społecznym i kulturalnym Litwy w XIX wieku oraz początkami litewskiego ruchu narodowego.