Jadwiga Chamiec

Polska pisarka, autorka książek i słuchowisk radiowych dla dzieci i młodzieży.

Od 1917 studiowała na Wydziale Humanistycznym Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Debiutowała w 1936 w piśmie "Tygodnik Kobiety" nowelą pt. Gałązka jemioły. Współpracowała z Armią Krajową. Od 1949 publikowała na łamach tygodnika "Płomyk" i "Płomyczek" utwory dla dzieci i młodzieży.
Autorka kilkunastu książek dla dzieci i młodzieży (dwie z nich napisała z córką, Anną Chamiec) oraz opowiadań i powieści dla dorosłych a także kilkudziesięciu słuchowisk radiowych.

Była członkiem Związku Literatów Polskich (1952-1983) i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989-1995). W 1970 otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

W 1919 poślubiła Bronisława Jaxa-Chamca i zamieszkała na Wołyniu. Miała czworo dzieci: Andrzeja, Marka, Krzysztofa i Annę (siostra zakonna). W czasie II wojny światowej przebywała wraz z rodziną na Lubelszczyźnie, w Prawiednikach. Po 1945 mieszkała w Bystrzycy Kłodzkiej.
Pracowała, jako nauczycielka języka polskiego i francuskiego. W latach 1949-1953 mieszkała we Wrocławiu, gdzie pracowała m.in. w szkołach oraz Państwowym Ośrodku Szkolenia Zawodowego Ministerstwa Przemysłu Budowlanego.
W 1953 przeniosła się na stałe do Warszawy. Mieszkała przy ul. Paryskiej, na Saskiej Kępie.

Została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Krężnicy Jarej, k. Lublina.