Janina Konarska

Konarska pochodziła z rodziny łódzkich fabrykanów, Seidemanów. W 1918 roku przyjęła pseudonim artystyczny Konarska, który zaczął funkcjonować jako jej nazwisko od 1924 roku. W latach 1919–1921 uczyła się w Szkole Sztuk Zdobniczych prowadzonej przez Franciszka Polkowskiego i Romualda Gutta. W latach 1921–1927 studiowała w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Karola Tichego, a naukę grafiki pobierała u Władysława Skoczylasa. Jej pierwszym sukcesem w dziedzinie grafiki była nagroda Grand Prix na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu.

W 1925 roku Konarska, wraz z innymi studentami Skoczylasa – Tadeuszem Cieślewskim (synem), Bogną Krasnodębską-Gardowską i Witkorem Podoskim – założyła warszawskie Stowarzyszenia Polskich Artystów Grafików "Ryt". Jego celem było organizowanie wystaw graficznych o możliwie najwyższym poziomie artystycznym.

W latach 1939-1947 Konarska przebywała wraz ze Słonimskim na emigracji w Paryżu. Po zajęciu Francji przez wojska hitlerowskie uciekli razem do Londynu. Wówczas odeszła od grafiki i zaczęła malować gwaszem. Malowała ruiny, wypalone domy, puste ulice. W jej twórczości lat czterdziestych zniknęły tradycje Skoczylasa i "Rytu", a w ich miejsce pojawił się ponury realizm.

Po powrocie do Polski artystka zamieszkała wraz ze Słonimskim na stałe w Warszawie. Porzuciła malarstwo i poświęciła się niemal całkowicie grafice książkowej.

Zmarła w 1975 roku.