Urszula Król

“Zawieszona gdzieś między dwoma światami, walczyłam o przetrwanie, walczyłam o siebie.”

“Mija tydzień od rozstania z Filipem. Wciąż nie wychodzę z mieszkania i nie odbiera telefonów. Jestem zmęczona istnieniem. Ogarnia mnie totalny paraliż. Nie mogę spać, całymi godzinami gapię się w ścianę. Mam wrażenie, że tak jest od zawsze, od kiedy pamiętam i że ten ból nie ma końca.”

“Rozpoczyna się pierwszy semestr klasy maturalnej. Już na początku roku zaczynam solidne przygotowania do egzaminu. Ucieczka w naukę pozwala mi choć na trochę zapomnieć o wszystkim, co mnie boli. Wciąż wymykam się z domu, nie mogę znieść ciężkiej jak ołów atmosfery i depresji matki. Sama padam w stan pewnego odrętwienia, Brakuje mi łez, żeby płakać. Znów tnę się regularnie, dając upust całemu napięciu, które teraz odczuwam codziennie. Brakuje mi już miejsca na kolejne rany.”