Cytaty Marek Aureliusz

Dodaj cytat
"Wszystko co słyszymy jest opinią, nie faktem. Wszystko co widzimy jest punktem widzenia, nie prawdą".
Wnikaj w intencje każdego człowieka. Ale pozwól też każdemu wnikać w intencję twoją własną.
Skromnie przyjmować, spokojnie tracić.
Kiedy wady innych sprawiają ci przykrość, spójrz na siebie i zastanów się nad twoimi własnymi. Zajmując się nimi, zapomnisz o złości i nauczysz się żyć mądrze.
Nigdzie bowiem nie schroni się człowiek spokojniej i łatwiej jak do duszy własnej; zwłaszcza ten, kto ma taką ustroń wewnętrzną, że się natychmiast zupełny znajdzie spokój, jeżeli w nią się wpatrzy. A nic innego nie nazywam spokojem jak wewnętrzny ład. Jak najczęściej więc stwarzaj sam sobie tę ustroń i odświeżaj sam siebie.
Najlepszym sposobem obrony jest nie odpłacać pięknym za nadobne.
Jak wielki spokój zyskuje ten, kto nie baczy na to, co bliźni mówi, czyni lub myśli, ale na to tylko, co sam robi, by było sprawiedliwie i zbożnie.
Grono niedojrzałe, dojrzałe, rodzynek - wszystko to zmiany - nie w nicość, ale w to, czego teraz nie ma.
Śmieszne to, że nie usuwamy się przed grzechem własnym, co możliwe, a usuwamy się przed obcym, co niemożliwe.
Ludzie, którzy sobą nawzajem pogardzają, prawią sobie wzajemnie pochlebstwa, a którzy pragną się - jeden nad drugim - wywyższyć, przed sobą wzajem się poniżają.
W pracy nie być niedbałym, a w rozmowie nie przeskakiwać z przedmiotu na przedmiot ani w wyobrażeniach nie błąkać się, ani w duszy nie być raz na zawsze zasklepionym, ani nie wpadać w zamęt, ani w życiu nie czuć braku czasu wolnego.
Przestań kierować się wyobrażeniami! Pohamować popęd! Poskromić żądzę! Trzymać wolę na wodzy!
Kto grzeszy, grzeszy przeciw sobie. Kto popełnia nieprawość, wobec siebie samego ją popełnia, bo robi się zły.
... matkowanie jest funkcją przechodnią i mnogą, która się rozkłada na wiele kobiet jednocześnie, w różnych momentach i w różnym wieku, ale zawsze dożywotnio, a nawet pośmiertnie.
Sztuka życia ma większe podobieństwo z atletyką, niż z tańcem., bo trzeba być w pogotowiu i stać bez trwogi wobec wypadków, nawet nieprzewidzianych.
Szukaj w swym wnętrzu. Tam jest źródło dobra, zawsze zdolne do nowego wytrysku, byleś go stale odgrzebywał.
Nie daj roić wyobraźni. Uspokój popędy. Bądź panem teraźniejszości. Poznaj co się zdarza tobie i innym. Rozdziel i ogranicz każdy przedmiot na przyczynę i tworzywo. Pomyśl o godzinie ostatniej. Błąd obcy postaw u jego źródła.
Wejdź w siebie. Tę cechę ma wola rozumna, że czuje zadowolenie wewnętrzne, gdy postępuje sprawiedliwie i przez to samo wolna jest od niepokoju.
Żyją zasady. Jakże inaczej mogły by umierać, jeżeli odpowiednie wyobrażenia nie zgasły, których ciągłe wzmocnienie od ciebie zależy. Mam moc wydawanie odpowiednich sądów o pewnej rzeczy. Jeżeli tę moc mam, po cóż się niepokoję? Co jest poza moim umysłem, to nie ma żadnego wpływu na mój umysł. Zrozum to - a odzyskasz na stałe spokój. możesz zacząć życie nowe. Jeszcze raz przyjrzyj się sprawom tak, jak zwykłeś to czynić. Na tym bowiem polega odrodzenie życia.
Gdy kto mówi, należy z uwagą śledzić słowa, a przy każdym dążeniu patrzeć na skutki. Tutaj powinno się natychmiast oceniać, w jakim ostatecznym celu stoi to w związku, a tam baczyć na treść istotną.
Człowiek ambitny widzi swe dobro w działaniu ludzi innych; miłujący rozkosz we własnym popędzie, człowiek mądry - we własnym działaniu.
Jedno tylko bardzo jest cenne, a to: pędź życie w prawdzie i sprawiedliwości, w życzliwości nawet dla kłamców i niesprawiedliwych.
Ale kto czci duszę rozumną, ogarniającą wszechświat i społeczeństwo, o żadną z innych rzeczy się już nie troszczy. Ponad wszystko duszę własną utrzymuje w takim stanie, aby była rozumna i społeczna, i czynna, i spieszyła z pomocą bliźniemu, który do tego samego celu dąży.
Wolą w człowieku jest to, co siebie samo do działania pobudza i sobą kieruje, i samo siebie takim czyni, jakim chce być, i sprawia, że każde zdarzenie takim mu się przedstawia, jakim on chce.
Zresztą wszystko to, co piękne, jakiekolwiek ono jest, jest piękne z siebie i samo przez się nim być przestaje, a pochwała nie tworzy jego części. To co chwalimy nie staje się przez to ani gorsze, ani lepsze.
Nie poczytuj nigdy tego za pożytecznego dla siebie, co cię kiedyś może zmusić do złamania słowa, opuszczenia drogi wstydu, do nienawiści względem kogoś, do podejrzeń, przekleństw, obłudy, pożądania czegoś, co by wymagało murów i zasłon.
Nie działaj nigdy pod przymusem ani wbrew dobru publicznego, ani bez rozwagi, ani w wewnętrznej rozterce. A myśl niech będzie prosta, bez sztucznych dodatków. Nie bądź gadatliwy, ani nie zajmuj się od razu zbyt wieloma sprawami.
Należy zawsze pamiętać o tym, czym jest natura świata, a czym moja. I o tym, w jaki ona do tamtej pozostaje stosunku, i o tym, jaką ona jest cząstką jakiej całości, i o tym, że nikt nie ma siły powstrzymania cię, abyś w każdej chwili nie czynił lub nie mówił tego, co jest zgodne z naturą, której jesteś cząstką.
Jednego cieszy to, drugiego owo. A mnie cieszy, jeżeli mam wolę dobrą, tak że nie odwracam się z niechęcią od żadnego człowieka ani od tego, co ludzi spotykać zwykło, ale patrzy na wszystko życzliwym okiem i przyjmuje, i korzysta ze wszystkiego stosownie do jego wartości.
Jeśli zrobiłeś coś dobrego, a inny tego dobrodziejstwa doświadczył, po cóż - jak głupiec- szukasz poza tym jeszcze czegoś trzeciego, to albo sławy dobroczynności , albo wzajemności?