Marek Aureliusz

Cesarz rzymski w latach 161- 180, pisarz i filozof stoicki. Nazywany jest filozofem na tronie.

Marek po śmierci ojca został w wieku 3 lat adoptowany przez wuja Antonina Piusa, cesarza rzymskiego. Otrzymał staranne i wszechstronne wykształcenie. Po śmierci wuja, w latach 161- 169 sprawował rządy z przybranym bratem, Lucjuszem Werusem. Po jego śmierci panował samodzielnie. Okres jego rządów był bardzo trudny, pełen nieustających wojen i klęsk żywiołowych. Za jego panowania miały miejsce liczne prześladowania skierowane przeciwko wspólnotom chrześcijańskim. Marek Aureliusz prowadził skromne, spokojne życie, zgodne z surowymi zasadami stoickimi. Miał głębokie poczucie obowiązku służenia krajowi i obywatelom. Dbał o dobre stosunki z senatem, przeprowadził reformy w dziedzinie administracji i prawa cywilnego. Po śmierci został ubóstwiony i pochowany w Mauzoleum Hadriana. Przeszedł do historii jako autor dzieła „Do siebie samego” ( znanego pod tytułem „Rozmyślania”), które przetrwało wieki i nadal jest źródłem inspiracji. Uczył panowania nad emocjami, iż nie należy dążyć do rozkoszy, sławy i bogactwa. Spokój powinniśmy odnajdować w pracowitości oraz być życzliwymi, choć nieco sceptycznymi w stosunku do innych, a także sumiennymi w wypełnianiu własnych obowiązków. Uważał, że świat jest teatrem, a ludzie aktorami wyznaczonymi do odegrania skromnej roli. Nie należy lękać się śmierci, która mieści się w naturalnym porządku świata.