Dół

Pierwszy raz spotkałam się z bajką o depresji u dzieci. Aż nie mogę wyjść z szoku jak niesamowicie pod młodym okiem można było stworzyć historię o pogłębiającym się dole. Od razu zaznaczam, że chciałabym, aby każdy ją przeczytał, gdyż zawiera nie tylko ukazanie powolnego upadku nastroju, ale i sposób na wyjście z niego, oraz kto w tym wszystkim powinien uczestniczyć.
Poznajcie zatem rodzinę z dwójką córek, gdzie jedna z nich jest nastolatką, a druga jest dużo młodsza. Pewnego dnia ta młodsza zauważyła, że jej siostra przestała się uśmiechać. Powiedziała o tym rodzicom, jednak oni zbagatelizowali całą sprawę twierdząc, że nastolatki często się buntują i jest to normalne. Dla młodszej siostry nie było to normalne, gdyż widziała jak zrezygnowała ze swoich ulubionych zajęć, przestała wychodzić z domu, aż i do szkoły nie była w stanie wyjść. Rodzice nie zwracali uwagi na bardzo już głęboki dół z którego nie było jej już widać. Zmusili ją do towarzystwa przy urodzinach, gdzie każdy z zaproszonych gości zadawał jej mnóstwo pytań, a jej sztuczny uśmiech w końcu przyjął twarz podkowy i wpadła do tak głębokiego dołu, że rodzice w końcu się tym zaniepokoili. Tutaj padło mądre pytanie młodszej siostry i jeszcze mądrzejsza odpowiedź. Czuła, że powinna jej pomóc, lecz czy faktycznie ta pomoc należała do niej? Kto pierwszy powinien wyciągnąć do niej dłoń? Kto jest w stanie pomóc dziecku z wielką depresją? I żeby nikomu do głowy nie przyszło obwiniać się o czyjkolwiek zły stan, gdyż...