Maurice Leblanc

“Zdawałoby się, że ta lekkość jego słów, ta sarkastyczna wizja życia sprawiała jej cierpienie. - Umilknij - szepnęła. Ten uśmiech może wyzywa przeznaczenie... Jeszcze tyle może nas czekać nieszczęść!”

“Jaka szkoda, mimo wszystko, że nie jestem uczciwym człowiekiem...”

“-(...) Powiedz, co twoim zdaniem Lupin robił w tej restauracji? Wilson odparł bez wahania: - Jadł kolację. - Im dłużej razem pracujemy, tym większe robisz postępy. Zdumiewasz mnie Wilsonie. Istotnie, jadł kolację.”

“Jego wygląd? Jakże go opiszę? Widziałem Arsena Lupina dwadzieścia razy, i dwadzieścia razy był zupełnie inną istotą... a raczej taką samą, tylko jakby zmienioną przez odbicie w dwudziestu lustrach. A każde z tych odbić miało jego charakterystyczne oczy i postać, jemu tylko właściwe ruchy, jego sylwetkę i usposobienie. „Sam nie wiem - powiedział mi - sam już nie wiem, jaki jestem. Nie poznaję się w lustrze”.”

“Nie przynosi ujmy honorowemu człowiekowi pokazać głupcowi, że się myli.”

“- Ach! Widzisz, Beautrelet, ze wszystkich szalonych radości, których doznałem w swym awanturniczym życiu, żadna nie jest warta radości, którą mi sprawia jej spojrzenie, kiedy jest ze mnie zadowolona... Czuję się wtenczas słaby jak dziecko... i mam ochotę płakać...”