“Nie umknie kołomyi cebrzyk - moja biedna głowa, na moim spoczywając biurku. Na wciąż moim karku. Już posiwiała. Pod abażurem szkielet nareszcie przygasa. Jesteś tego świadkiem jak miło milczącym. Brwi nie marszcz. Po cholerę marszczysz?”