Magdalena Maria Kałużyńska - polscy autorzy nakanapie.pl

@Morelka - książkę pisałam siedem miesięcy. Każdą wolną chwilę, wieczory oraz niekiedy noce, przeznaczałam na pisanie. Zanim zaczęłam, zbierałam informacje potrzebne do zbudowania historii.

Co do Twojego drugiego pytania, co by było najważniejszym wyróżnieniem za moją książkę, to napisałam powyżej. Ogromne wyróżnienie już otrzymałam od Czytelników. A wszem i wobec wiadomo, że zdanie Czytelników jest najważniejsze :).

Hm, która z grup jest liczniejsza... Czy tych, którzy chcą się poprzez blogi wybić, czy tych, którzy chcą, by ich twórczość ocenić. Przyznam: Nie wiem. Nie "czuję" tego rodzaju podziału. Myślę, że każdy człowiek, który prezentuje swoje literackie dokonania w necie, na papierze, przed znajomymi, rodziną, czy wśród jakiegoś innego gremium, musi się liczyć z tym, że tekst tak czy inaczej zostanie oceniony. Dodatkowo, "wybicie się" sprawia niekiedy, że ocena tekstów przez Czytelników jest surowsza, bardziej krytyczna, oczekiwania dotyczące kolejnych książek rosną. I pisarz nie może sobie pozwolić na to, żeby swoich Czytelników rozczarować. O, tak to widzę.

czy pisanie książki, nie koliguje u Pani na przykład w sprawach towarzyskich, ma Pani czas dla przyjaciół?

Morelka, staram się, żeby pisanie mi w niczym nie kolidowało, ale różnie z tym staraniem bywa. Niekiedy, niestety, muszę przełożyć pisanie, ponieważ sprawy życiowe, obowiązki mają wyższe priorytety. Jeżeli chodzi o moje życie towarzyskie, to ostatnio praktycznie go nie prowadzę ze względu na brak czasu, generalnie. Mojego i moich przyjaciół, znajomych. A brak czasu wynika z tych właśnie osiemnastu tysięcy obowiązków życiowych, spraw do załatwienia, pracy, w której spędza się trzy czwarte dnia. Tym bardziej doceniam czas, który uda mi się wygospodarować na pisanie. Tym bardziej doceniam ten czas wygospodarowany, jeżeli Wena wtedy mnie nawiedzi i uda mi się coś sensownego napisać ;).

Oby jak najwięcej było tej weny:) A ma Pani jakieś założenie typu, że chce pani wydać daną liczbę książek?

Dziękuję za miłe słowa.
Założenie danej liczby książek, które chciałabym wydać... nie, nie mam takiego założenia. Mam natomiast założenie realizacji pomysłów, które mi wpadają do głowy podczas pisania. Robi się już pomysłów spora kolejka, zebrało się tego już na książkę trzecią. Z tym, że najpierw muszę, a raczej powinnam skończyć drugą :).

Niektórzy pisarze robią tak, że najpierw piszą plan wydarzeń a Pani?

I robię plan wydarzeń i nie robię. Zależy kiedy, zależy przy jakiej "scenie". Plan, ogólny zarys, jakiś szkic wydarzeń, notatki. Co na początku, co na końcu... To wszystko się przydaje, kiedy sama się w tekście zgubię. Bo to się zdarza. Ale żeby od a do z mieć przygotowany plan wydarzeń, to raczej nie. Sęk w tym, że tekst ewoluuje, zmienia się. Kilka miesięcy temu miałam kompletnie inne zakończenie książki, wczoraj zmieniłam. Poza tym wiele pomaga mi fakt, że prawie wszystko co piszę muszę "zobaczyć". Dosłownie, jak film, scena po scenie. Kilka dni temu ktoś mnie poprosił o konspekt nowej powieści, najlepiej w punktach. Zbaraniałam. Poza tym przy laptopie mam stosik notatek, małe kartki, duże, kawałki kartek - na których mam zapisane na przykład imię bohatera, albo jakieś zdanie, które kiedyś wpadło mi do głowy. Tak, żeby zrobić plan powieści szczegółowy, po czym usiąść i pisać "spokojnie"... byłoby idealnie, ale nie potrafię :). Do pewnego momentu, pisanie powieści, przypomina ogarnianie chaosu.

Nie jest to takie łatwe jakby się niektórym wydawało, ale lubi to Pani?

Może nie jest łatwe, ale warto się przemęczyć, przewałkować ból tworzenia i poczuć to, co się czuje przy okazji postawienia ostatniej kropki w wypluwanym przez siebie tekście :).
Tego uczucia nic nie zastąpi.

A czy lubię pisać. Cóż, Natalia Bliska z magazynu Qfant kiedyś zagadnęła mnie podobnym pytaniem. Odpowiedziałam coś w stylu: lubię-kocham-uwielbiam.
Tym bardziej, że pisanie to moja życiowa pasja :).

Najważniejsze jest to, że to Pani pasja. Jaki był pani ulubiony przedmiot w szkole?

Moim ulubionym przedmiotem w szkole był język... angielski. Mimo wszystko, do języka polskiego zapałałam miłością trudną, z perturbacjami, "nie od pierwszego wejrzenia" i... trochę później :).

Więc potrafi Pani język angielski perfekcyjnie?

Tak, nie narzekam na znajomość angielskiego. Kilkanaście książek moich ulubionych pisarzy mam w tym języku, wyłączam "lektora" albo napisy z anglojęzycznych filmów, żeby oglądać w oryginalnej wersji, korzystam z anglojęzycznych źródeł informacji, o ile to możliwe, bo nie żyjemy w anglojęzycznym kraju - rozmawiam w tym języku.
Tak, "taplanie" się w języku angielskim sprawia mi niekłamaną przyjemność.

Myślała Pani kiedyś, żeby napisać książkę właśnie w języku angielskim?

Kiedyś o tym myślałam, ale stwierdziłam, że byłoby to "za dużo szczęścia na raz" :). Może w przyszłości wrócę do pomysłu, ale na dzień dzisiejszy zostanę przy pisaniu książek po polsku.

i bardzo mi się to podoba:) Czy ktoś w panią zaszczepił tą pasję do pisania?

:D

Historyjki jakieś zawsze wymyślałam, zawsze coś tam bazgroliłam w zeszycie. Tylko nie wiedziałam "z czym to się je" i dlaczego lepiej mi jest coś wyrazić w postaci tekstowej, niż powiedzieć. Zawsze dużo czytałam. Pewnego pięknego dnia, do dzisiaj to pamiętam, wpadła mi w ręce książka Andre Norton "Kryształowy Gryf". Poczułam wtedy, że muszę, po prostu MUSZĘ pisać. I tak to się zaczęło :).
Czyli, nie chce być inaczej - Andre Norton zaczepiła we mnie pasję do pisania. Klasycznie, przez swoją książkę :D.

Czyli sumie wszystko dzięki temu, że Pani czytała. Czy ktoś z Pani rodziny także pisał?

Nie, chyba nikt z mojej rodziny nie pisał. A przynajmniej ja nic o tym nie wiem :).

:-) Ma Pani dzieci?

Nie, nie mam dzieci.

zagości Pani kiedyś w Poznaniu?

Mam cichą nadzieję, że kiedyś będzie mi dane przyjechać do Poznania. Jeżeli nie na promocję książki, to prywatnie.

Mam nadzieję, że na promocję książki:-) W jakich miastach Pani była z promocją książki?

Witam ponownie :). A ja trochę ponarzekam... brakuję mi Pani opowiadań, może co jakiś czas opublikuje Pani jakieś opowiadanie? Widziałem felietony na Magdowie, wg mnie trochę psują Pani wizerunek jako autorki powieści czy właśnie opowiadań a mogą spowodować, że nie będzie Pani kojarzona właśnie z literaturą. Nie obawia się Pani tego, podejmując współpracę z portalem. Chyba bardziej bym widział współpracę właśnie z portalami literackimi?

Morelka - w ramach promocji książki byłam w Krakowie (dwa razy), Katowicach, Rzeszowie i oczywiście w Warszawie. Dzisiaj (tj. 18. 04) będę o godzinie osiemnastej w warszawskim Empiku Junior - w ramach Dni Książki. Jakie będą tory promocji, zobaczymy... biorąc pod uwagę, że książka ukazała pod koniec zeszłego roku, czyli jest na rynku dopiero kilka miesięcy, wszystko się może zdarzyć :D

Adnoctus - ależ narzekaj, narzekaj. Masz do tego święte prawo. Co do felietonów w Maddogowie, to tam się wypowiadam jako ja-felietonistka. Biorę na warsztat gryzące mnie kwestie z życia codziennego. Taki zresztą był zamysł tych felietonów. Im więcej kontrowersji, czy emocji, zresztą szczerych, tym lepiej. A czy psują mój wizerunek autorki powieści czy opowiadań... wiesz, z maili jakie dostaję od ludzi wcale nie wynika, że felietony coś psują w temacie :D. Poza tym dlatego właśnie, że moje felietony w Maddogowie są tak a nie inaczej skonstruowane, docierają do ludzi i jest odzew. Nawet spory. Przyznam, że bardziej o ludzkie reakcje na poruszane w tekstach kwestie mi chodziło. Wizerunek w tym przypadku jest sprawą drugorzędną. Nie obawiam się żadnego owego wizerunku popsucia. I mówię teraz jak najbardziej poważnie. Ja to rozgraniczam - książka swoją drogą, felietony swoją... Innymi słowy: nie miałam, nie mam i nie będę miała obaw. To był, zresztą, mój wybór świadomy i konsekwentny, żeby zacząć pisać do Maddogowa. I w jaki sposób tam pisać...

A co do opowiadań - cóż. Przyznam się, po raz kolejny, do czegoś. Ze mną jest mianowicie taki ostatnio problem, że co zacznę jakieś opowiadanie, przeradza się ono w powieść. Chciałam kontynuować przygody Aldy - zaczęłam pisać część trzecią jej perypetii... i wyjdzie z tego książka. Zaczęłam zupełnie inny tekst, nowy, świeży, parujący... pomysłów tyle się namnożyło a propos tego tekstu, że już mam materiału na książkę. Ta powieść, nad którą teraz pracuję też z zasady miała być, dla odmiany... opowiadaniem. Więcej powiem "Ymar" miał być opowiadaniem... Tak się dzieje od pewnego czasu. Może ja po prostu już nie umiem pisać opowiadań ;).

Jeżeli chodzi o portale literackie, to przyznam się: mam kilka miejsc, w których powinnam zacząć działalność. Tak się stanie, obiecuję. Z tym, że obecnie, niestety, sprawa rozbija się o mur innego rodzaju. Jestem w strasznym (o, to dobre słowo) niedoczasie i praktycznie każdą wolną chwilę przeznaczam na nadrabianie zaległości tzw. życiowych oraz - jeżeli sił i tego ujemnego czasu starczy (jakkolwiek to zabrzmiało) staram się kontynuować akcję nowej książki.

Super... czekamy!!! Na nowe powieści i opowiadania!!! Dzięki... Alda - powieść - super!

Spotkanie autorskie!!! Autorka nic nie mówi :) Dziś w EMPiKu junior w Warszawie o godz. 18:00 spotykamy się z Panią Magdą!

Sam widzisz, Adnoctusie Drogi, jaki mam zakręt czasoprzestrzenny. Innymi słowy, używając nomenklatury młodzieżowej: zakręcona ostatnio jestem niczym słoik na zimę :D. Ale to minie.

Serdeczności i, jakby co, do zobaczenia :D