Zadaj pytanie Bolesławowi Lutosławskiemu

Nie macie żadnych pytań do fotografa? Może jednak?

1. Czy ma Pan swoje ulubione zdjęcie, które Pana zafascynowało, poruszyło? .

2. Czy we współczesnej fotografii można jeszcze czymś zaskoczyć widza, gdy jak się wydaje, wszystko zostało już pokazane?

3. Czy fotografia portretowa jest łatwiejsza czy trudniejsza w pracy dla fotografa?

4. Z kim spośród znanych osób najlepiej się Panu pracowało? Czy jest taka postać, którą szczególnie chciałby Pan uwiecznić na swych zdjęciach?

Uleczka448 - dziękuję :-) Kto zada kolejne :-)

O jaka szkoda, że wcześniej nie zajrzałam na kanapę. Akurat książkę recenzowałam i pytaniem, które mi się nasuwało było: Skąd Pan wie, że akurat to "ten" moment na naciśnięcie spustu migawki? I jak poznanie drugiego człowieka, któremu ma Pan robić zdjęcia wpływa na finalny efekt fotografii.

Nie wiem czy można jeszcze zadawać pytania, ale te dwa akurat mi przyszły na myśl.

Niestety :( Już przesłaliśmy pytania i czekamy na odpowiedzi.

Zapomniałam! Niech to .... :-(

1. Takich zdjęć jest wiele i nie mógłbym wybrać ulubionego. Niektóre stworzyli wielcy fotografowie, zaś inne ludzie, którzy w odpowiednim momencie dostrzegli piękno świata i równocześnie nacisnęli spust migawki. Fascynujące jest bogactwo fotografii. Dodam, że moją inspiracją do fotografowania (byłem wtedy nastolatkiem) był film Akiry Kurosawy "Siedmiu Samurajów" ze zdjęciami Asakazu Nakai.
2.Dla mnie fotogafowanie jest jak życie: ciągle nowe, choć podobne do tego co kiedyś się stało. Fotografowanie świata jest nie-do-przewidzenia, a więc zakakujące w swych formach i sprawach.
3. W moim myśleniu fotografia portretowa jest najtrudniejsza, nie tylko dlatego, że twarz ludzka jest najbardziej zmienną częścią ciała, ale przede wszystkim dlatego, że portret jest odzwierciedleniem najbardziej intensywnych przeżyć i emocji człowieka. A nie zapominajmy też o moralnej odpowiedzialności ukazywania prawdziwej twarzy człowieka, który stoi w zaufaniu patrząc na nas.
4.Ze znanych osób to byłby Witold Lutosławski i Leszek Długosz. Bardzo chciałbym fotografować Boba Dylana.
5. Przyciskam spust migawki zanim wiem, że "ten" moment się dzieje. Nieodmiennie liczę na instynkt, który wyszkoliłem na przestrzeni lat, kiedy "ten" moment uciekał mi dość często. Zresztą nadal tak się dzieje.
6. Bardzo często fotografuję ludzi, których poznałem paręnaście minut wcześniej. Uwielbiam takie sytuacje, bo wszystko jest nowe, inspirujące, niespodziankowe. Czuję wtedy intensywność poznawania człowieka i zarazem wspólnotę tworzenia portretu. To są wzruszające spotkania. Nawet kiedy znam kogoś dobrze, to podczas sesji zaczynam to wulkaniczno-pospieszne poznawanie od nowa, bo fascynuje mnie taka relacja.

O, sam autor odpowiedział :-) tzn. na Kanapie zagościł :-)

A ja się tak zastanawiam, czy zdarzyło się Panu zrobienie fotografii, która nie została pokazana innym. Bo patrząc na nią, wiedział Pan, że nie wypada, nie powinno się, nie chce Pan, itp.

Zdaję sobie sprawę, że już może być wywiad nieaktualny, ale... kto nie ryzykuje, ten nie ma ;-).

Tak, parokrotnie. Czasem to było zbyt osobiste dla innych, a raz dla mnie. Fotografowanie ludzi z tak bliska może być bardzo intymnym zwierzeniem i należy to uszanować. Bez szacunku dla innych nie ma się moralnego prawa do pokazywania ich portretów, choćby się miało prawa autorskie. Piszę też o tym w "Alchemii Portretu".