Aniołowie umierają od naszych ran

W książce poznajemy losy Turamba - niepiśmiennego chłopa o rogatej duszy, który po tym, jak jego rodzinna wioska zostaje zniszczona podczas powodzi błotnej, szuka wraz z rodziną szczęścia w Oranie, gdzie przez zupełny przypadek (daje komuś w ryj) okazuje się, że ma talent do szydełkowania (żartuję, do boksu ma smykałkę). Turambo, pokonując kolejnych przeciwników, pnie się w górę w bokserskiej chierarchii, wyrywa się z biedy i jedyne czego nie może zdobyć to szacunku białych mieszkańców Algierii.

Oprócz dobrze przedstawionej kariery sportowej głównego bohatera, autor skupia się na przedstawieniu trudnych relacji między Arabami a Francuzami w Algierii lat '30 XX wieku, gdzie ci pierwsi są traktowani nie lepiej niż czarni niewolnicy w stanach zjednoczonych - wszechobecny jest rasizm i szowinizm wobec rdzennej ludności północnej Afryki, co dobrze ukazuje wątek relacji między bokserem a jego "promotorem" Diukiem, przez którego jest traktowany nie lepiej niż wyścigowy koń przed gonitwą.
Dobrze i ciekawie jest pokazany sam Oran (autor widzi miasto trochę inaczej niż Camus w Dżumie ;)). Ale to wszystko jest tylko otoczką, bo niestety na pierwszy plan powieści wsuwa się niestety wątek romantyczny, gdyż nasz Turambo co i rusz jest nieszczęśliwie zakochany i opowiada nam o swojej miłości w taki sposób, że na plecach czułe oddech Paolo Coelho, a sam finał książki jest tak melodramatyczny i nieprzemyślany, że spokojnie mógłby kończyć operę - a sam Turambo, twardy chłop, jest ...