Archipelag GUŁag: 1918-1956

Czytałam tę opowieść rok. Przez rok cały czas była ze mną. Rozważania, przemyślenia… Jak ważne jest, gdzie się rodzimy, gdzie żyjemy… Podobieństwa, różnice z naszą Ojczyzną…

Ogrom ludzkiej podłości nie pozwala na przeczytanie jej ot tak.

Wydaje mi się, że jest to książka, którą w pewnym momencie życia każdy powinien przeczytać. Losy ludzi, zachowania przywódców. Chyba dlatego, żeby wiedzieć. Bez przeczytania wie się tylko ze słyszenia coś, gdzieś tam. Trzeba przeczytać i otworzyć szeroko oczy ze zdumienia i z niedowierzania.

„Linia podziału między dobrem a złem przecina serce każdego człowieka.”

„I nad samym brzegiem jamy, do której już chcieliśmy zepchnąć naszych krzywdzicieli, zatrzymujemy się zdrętwiali: toż to tylko przypadek, że katami zostaliśmy nie my, tylko oni.”

Książka bardzo trudna. Dla znawców tematu. Ja czytałam, wyciągając z niej zapewne tylko najważniejsze przesłania. Gdyby się chciało więcej, trzeba by było to czytać i czytać i czytać, co najmniej kilka razy i na pewno kilka lat. A na to na pewno brak sił, nie tylko fizycznych, ale przede wszystkim psychicznych. Dane z tej publikacji przerażają. Kara śmierci środkiem obrony społecznej.

Pomimo tego, że książka jest trudna, warta jednak przeczytania, choćby dla tych kilku rzeczy, które laik taki jak ja potrafi wyłapać i zrozumieć.

Reszta jest milcze...

Pierwszy tom GUŁagu za mną.
Przebrnęłam z trudem, bo to była naprawdę ciężka lektura i nie mam tu na myśli TYLKO I WYŁĄCZNIE wszelkich wariacji upodlenia człowieka, które i tak emocjonalnie mnie trochę przeczołgały ale i styl pisania autora. Jego tekst jest stylistycznie nierówny, poszarpany, nerwowy. Pełno w nim powtórzeń i patetycznych zwrotów. Nie ma co się jednak dziwić, skoro autor, jako jeden z osadzonych łagrowiczów (w łagrach spędził ponad 10 lat), tworzył te monumentalne dzieło w narzuconej atmosferze pośpiechu i zagrożenia. Miał też świadomość, że każdy moment pisania może zostać przerwany i zaowocować nagłym nieukończeniem dzieła, które oparte na relacjach, wspomnieniach i listach świadków miało pokazać, że masowe aresztowania i powstanie łagrów w ZSRR nie było czymś zupełnie przypadkowym, tylko istotną składową systemu komunistycznego od samego początku jego istnienia.

Wydawało mi się, że ta męczarnia mnie w końcu pokona i nie dojadę tego tomu do końca, ale przy końcowych rozdziałach męczyłam się już mniej i jakoś tak ciekawie się zrobiło, że kończąc tom pierwszy z rozpędu zaczęłam i drugi. Uważam, że to dzieło niezwykłe, posiadające ogromną moc, taki manifest człowieka rzuconego w tryby ogromnej machiny eksterminacyjnej.

Szacun dla autora...