Armada

Zacznę od jednoakapitowej adaptacji stylu autora na potrzeby tej opinii.
Główny bohater to megastyczny zdolniacha, pełna profeska, chociaż ledwo osiemnastolatek. Jego czaderskie zdolności do gry Armada zostają wykorzystane do obrony Ziemi przed inwazją kosmitów, bo on i jego kumple są mocno niesamowici, chociaż niektórym przytrafia się burackie zachowanie. Sama Armada jest grą-tajnym programem treningowym dla zdolnych nastolatków, chociaż nasz bohater nie zajarzył na tyle by samodzielnie to rozkminić.

I jak, fajnie? Może jestem już za stary, ale dzięki stylizacji na młodzieżowy slang nie da się tej książki czytać bez bólu w różnorodnych częściach ciała, nierzadko odległych od głowy. Ciągłe cytaty z gier i filmów i wtórne pomysły fabularne przypominają poprzednią książkę autora. Całość wydaje się nieudolnie naśladować "Grę Endera", chociaż "Gra Endera" opisywała dzieci zachowujące się jak dorośli a "Armada" odwrotnie: opisuje dorosłych o mentalności przedszkolaków. Seryjne zapożyczenia z różnych źródeł (Gwiezdne wojny przeżyłem, ale Iron Sky i Transformers... brr...) nie tyle bawią co rażą i oczywiście by je rozpoznać i docenić czytelnik musi wykazać się znajomością wielu filmów, w tym kompletnych gniotów np. o nazistach na księżycu. Co ciekawe, autor, ustami głównego bohatera, naśmiewa się z idiotycznych scenariuszy filmów SF, by zaraz potem użyć tych samych rozwiązań fabularnych w swojej książce. Odwieczny spisek rządowy dla ochrony biednych ludzików przed zani...

Książka znacząco słabsza od "Player One". Liniowa fabuła, niektóre rozwiązania dramatycznie wręcz proste, by nie rzec naiwne. Ale jest w niej coś: pochwała nonkonformizmu. I za to plusik.