Bardo

Książka ciężkostrawna niczym grochówka z reklamy środka na gazy. Z „Bardo” jest tak, że albo czytelnik jest tą książką zachwycony, albo wręcz przeciwnie. Ja, jak wynika z mojej oceny, należę do tej drugiej grupy. Ba, uważam, że „Bardo” to jedna z najgorszych książek, jakie przeczytałam w swoim życiu.

Rozumiem oczywiście na czym polega karykatura, satyra, rozumiem taką konwencję literacką, jaką zastosowała Autorka, ale dla mnie wyszło po prostu żałośnie. W takich przypadkach łatwo przedobrzyć i Agnieszka Szpila ochoczo skorzystała z tej okazji. Nie twierdzę oczywiście, że niektórych z jej kreacji nie znalazłby człowiek pod przysłowiową polską strzechą, jednak szumne zapowiedzi z okładki („Mocna powieść o Polsce i Polakach”), można włożyć między bajki. Od siebie dodałabym kilka innych niezbyt chlubnych cech Polaków, których nie można przypiąć tylko katolikom.

Książka jest wulgarna, chwilami obrzydliwa, czuć w niej sączący się jad, co wykracza moim zdaniem poza dobry smak. Jak rozumiem taki był zamysł Autorki i w tym kontekście to udana książka. Jednak ja jako czytelnik mówię stanowcze nie takiemu typowi literatury – być może jestem idealistką, ale czegoś innego oczekuję od literatury. Jestem zdecydowanie na nie.

Książka pokazuje w super smutno-śmieszny sposób polską zaściankowość i absurdy myślenia. Bardzo przyjemna lektura, choć na początku może nieco zbijać z tropu kompletnie nie powiązanymi (pozornie) ze sobą historiami.

Przez takie przedstawianie naszego kraju przez nas samych, utrwalamy i umacniamy złą opinię o Polakach. Szkoda, że Agnieszka Szpila dołożyła do tego swoją cegiełkę. Szkoda, że nie przedstawiła dwóch przeciwstawnych biegunów polskiego społeczeństwa, a skupiła się tylko na tym, co nosi znamiona szeroko pojętej patologii. Ani to śmieszne, ani smutne, a lustro przystawione Polsce do twarzy jest mocno popękane i zniekształca obraz.