Opinia na temat książki Baśnie Barda Beedle'a

Jestem zdziwiona tak wysoką oceną. Czyżby to wina sentymentu ludzi do Pottera?

Bo mnie się ta książka nie spodobała. Ot, pięć opowieści 'runicznych' ze świata HP. Fabuła baśni wtórna, choć próbowano się ratować wrzutkami z fantastyki potterowskiej, to niewiele to uratowało. Weźmy mnie dla przykładu - czytałam pięć dni, jedno opowiadanie na dzień, dziś skończyłam i prawie nic nie pamiętam. Ale:

Baśń o garnku odebrałam jako współczesnego patusa - męczą chłopa o każdą duperelę, bo jego ojciec im zawsze pomagał, to młody też powinien. Bo oni sami nic zrobić nie potrafią.

Baśń z fontanną jest czystym aktem kobiecego heroizmu, gdzie masz dziwne płatności i finalnie co? Finalnie każdy ma to, co chciał.

Baśń o sercu jest po prostu obrzydliwa - opisowo obrzydliwa. Kolejna kalka nienasyconego chciwca, gdzie słodkie dziewczę próbuje go naprawić. Dobrze, że chociaż skończyło się tak, jak się skończyło, bo bym skisła.

Baśń o Marze, o dziwo, najbardziej punktuje (poza tym nieszczęsnym pieńkiem). Magia nie wszystko potrafi i kłamstwo ma swoje konsekwencje.

No i ostatnie, Insygnia Śmierci. Gdyby nie ostatni tom HP, pewnie baśń by nie powstała. Ale że są tam odniesienia, to weźmy coś wymyślmy, może kamień wskrzeszeń czy pelerynkę, ale żeby nie było zbyt miło, to po drodze kogoś zabijemy.

A już posłowie Dumbledore'a... Po co on tutaj? W jakim celu? Nie jest mi potrzebne posłowie wyjaśniające baśń, bo morał, przesłanie baśni potrafię sama odnaleźć. W dużej mierze są to pierdolety zapychające objętościowo dzieło, pouczające i kierujące odbiór na jedyny słuszny tor. Moralizator się znalazł. Hipokryta dziadowski.

No więc jest sporo wkurzających rzeczy, trochę tych dobrych i dlatego też uważam to książkę za 'skok na kasę'. Dwadzieścia dziewięć złoty.... No, przynajmniej poszły na Fundację. I chociaż obrazki były fajne.