Brisingr

I tutaj, niestety, sporo jest rzeczy, do których muszę się przyczepić... Szkoda, bo tak dobrze się zapowiadało. W "Najstarszym" trochę było dłużyzn, ale ogólnie akcja toczyła się dynamicznie i ciekawie, szczególnie, jeśli chodzi o przygody Rorana. "Brisingr" jest cały jedną wielka dłużyzną, z wyjątkiem końcowej wizyty Eragona w Ellesmerze i ostatniej bitwy. Wydaje mi się, że największym problemem fabuły "Brisingra" jest słabe rozplanowanie jej poszczególnych części. Najpierw dłuuga nuda, potem szybka akcja, jakich kilka w powieści, potem znów długa nuda, kolejna długa nada, na końcu szybki, ciekawy epilog, zdecydowanie za krótki. Pewną odtrutką na straszącą czasami nudę jest wątek Rorana. Postać ta rozwija się zdecydowanie najlepiej chociaż i tak przychodzi się załamać, kiedy czyta się o zabitych przez niego stu dziewięćdziesięciu wrogach. Najnudniejszymi fragmentami całej powieści są rozterki Eragona. Człowiek, któremu wszyscy non stop wmawiają, że jest jedyną nadzieją, że jest wspaniały, niesamowity i jedyny w swoim rodzaju co chwila wpada w depresję – nie wie, czy jest gotowy dalej mordować. Wszystko to straszy infantylnością i jakoś nie pasuje do Jeźdźca, który podobno stanowi jedność ze swoim smokiem, zamiatającym w bitwie tuziny wrogów jednym ruchem ogona. Na tekst składa się sterta podręcznikowych opisów, dialogów, monologów i metafor. Nie wiem też, ile w tym wszystkim winy tłumacza, bo tekst wygląda jakby był "robiony" na szybko – pełno w powieści powtórzeń i niezgrab...

W tej części dzieje się wiele zaskakujących i jednocześnie przerażających wątków- prawda o Bromie, wyjawienie prawdziwej tajemnicy pochodzenia Eragona,strata w najdzielniejszych wojownikach i nieszczęśliwy los zaprzysiężonego na siłę smoczego jeźdźca. Kolejny, choć już nie tak dobry jak poprzedni, rozdział w historii o Eragonie. Część ta miała być ostatnią- Początkowo planowano zrobić z Eragona Trylogię. Los sprawił, że doczekaliśmy się jeszcze jednego-raczej już nudnego-tomu(un as niestety podzielonego na dwie części). Najbardziej cieszę się z tego, że nie doszło do dalszych ekranizacji bo pierwsza i jak na razie ostatnia była naprawdę tragiczna. Brisingr zapisuje do kanonu moich ulubionych lektur, takich, które pozostawiają w człowieku swój ślad.

Druga część dużo bardziej mi się podobała. W tej miałam wrażenie, że wiele wątków nie tyle co było naciąganych, co doklejanych i nie związanych z całością. Brak tu ciągłości, która sprawia, że czytelnik ma ochotę sięgnąć po kolejną stronę. Mimo tych wad, chyba jednak przeczytam czwartą część, chociaż by po to, by dowiedzieć się jak ta cała historia się zakończy. A tak swoją drogą, to nie wiem czy tylko mnie czy może i innych też, ale koszmarnie denerwował mnie jeden z bohaterów, a w sumie to bohaterek. Tą osobą mianowicie była Nasuada. Bez urazy dla tych, którzy ja polubili, ale moim skromnym zdaniem gdyby naprawdę ktoś taki rządził czymkolwiek (nie mówiąc o całej krainie), to nie przetrwałoby to nawet tygodnia.

Czekałam jak nakręcona, aż znajdę Brisingra w bibliotece i będę mogła się zagłębić w dalsze losy Eragona. Od samego początku historia mnie wciągnęła, podobnie jak w przypadku dwóch poprzednich tomów. Żałuję, że w tej części było tak mało Angeli - fascynująca postać; szkoda, że jej historia jest tak tajemnicza, no ale to jej urok. Duże brawa za opowieść o Bromie, a także za ten fragment dotyczący tworzenia miecza. Nie do końca spodobały mi się rozdziały z punktu widzenia Saphiry (nie-urzekające-denerwujące napisy-wyrazy z małymi-kreskami-myślnikami). Cieszę się, że Paolini zdecydował się napisać następną część i nie mogę doczekać się dnia premiery (ponoć 9 listopad).

Ten tom podobał mi się znacznie mocniej niż poprzedni, ustawię go na równi z pierwszym. Co prawda akcja nie była zbyt porywająca, ale czytało się naprawdę dobrze. No okej, nie licząc rozdziałów z punktu widzenia Saphiry. Za-dużo-myślników, po-co-ich-tyle! Książka rozkręciła się na samym końcu, zdziwił mnie ten napis na końcu, że to koniec trzeciego tomu :D Paolini dobrze przedstawił to, że Eragon zmężniał. Dobrze przedstawił, że Roran to dorosły facet. Obie postacie były ciekawsze, niż w ostatnich tomach. Wcześniej były takie... zwykłe. Polecam serię "Dziedzictwo" z całego serduszka <3

Niestety muszę przyznać,że pierwsze 300 str było na tyle nudnych(oprócz Helgrindu),że książke porzuciłem.Po rocznej przerwie zachcialo mi sie poznać dalsze przygody Eragona.Więc przeczytałem i się nie zawiodłem.Ostatnie 100 str jest na tyle wciągające,że nie mogłem przestać czytać. Akcja,akcja i jeszcze raz akcja.Nie jest to co prawda mój ulubiony tom sagi lecz już w nim widać jakby lepszy styl pisaki Paoliniego.Co prawda nie jest to fantasy górnych lotów lecz i tak pozostaje jedną z moich ulubionych sag.Polecam szczególnie młodszym czytelnikom.;)

Zdecydowanie najsłabsza z wszystkich części - pierwsza była genialna, druga niezła, lecz trzecią mocno się rozczarowałam. Spodziewałam się, ze akcja rozpędzi się, jednak momentami całkiem przymierała. Jednak jak poprzednie części miała coś w sobie dzięki czemu nie daje jej najgorszej oceny. Mam nadzieję, że Paolini weźmie się do roboty i następne części dorównają poziomem tych pierwszych.

Z początkiem książka się dłuży, ma wiele ważnych wątków jednak nie tak ciekawych jak sam koniec. Ostatnie strony nie pozwalały mi się oderwać choćby na moment i przez to nie odrobiłam jednego zadania domowego ;P Mimo wszystko nie ma co żałować, warto sięgnąć. Choćby po to, aby z niecierpliwością czekać na kolejny tom.

Bardzo ciekawa, wciągająca, miejscami przewidująca ale też bywa zaskakująca xD Więź łącząca Eragona i Saphirę jest wspaniale opisana! :)Jak skończyłam czytać to czułam się jakby mi czegoś zabrakło, w sensie, że tak mnie pochłonęła, że chciałam jeszcze!Nie mogę się doczekać ostatniej części xDbardo gorąco polecam xD

Z początku książka była dość nudna, momentami miałam ochotę ją zamknąć i rozpocząć jakąś inną powieść, jednak ostatnie 200 stron to mistrzostwo. Wyjaśniło się wiele rzeczy, które są bardzo ważne. Osobiście bardzo podoba mi się właśnie taki rozwój wydarzeń, ponieważ spodziewałam się go niemal od początku. :>

Wspaniała książka. Choć w porównaniu z poprzednimi tomami "Dziedzictwa" akcja toczy się nieco wolniej i więcej jest opisów przeżyć wewnętrznych bohaterów. Przeczytałam ją niemal jednym tchem. Obowiązkiem każdego fana fantastyki jest przeczytać "Dziedzictwo".Nie mogę się doczekać czwartej księgi!

Trzecia część jest bardzo nie równa. Brakuje w niej przede wszystkim ciągłości fabuły. Akcji jest w niej niewiele, czytając ją miałam wrażenie jakby niektóre wątki były wymyślone na poczekaniu i wciśnięte na siłę do książki. Zdecydowanie nudna.

Baardzo przyjemnie się czyta:P strasznie szybko i pomimo tego,że książka liczy sobie prawie 650 stronic,to i tak za mało:P A świat widziany ślepkami Saphiry jest niesamowity! "dwunogie-okrągłe-uszy" gorąco polecają! :P

Najsłabszy jak dotychczas tom!Strasznie mi się dłużył, a teraz już nawet nie pamiętam o co chodziło poza paroma może wątkami:( dno absolutne po cudownym I tomie i jeszcze wspanialszym II:(

Ekhm. Więc to tom o wiele lepszy niż dwie poprzednie części, tu już Paolini jest wprawiony w pisaniu, miło się to czyta. Mnóstwo ciekawych momentów, lubię tą część bardzo ;D