Najstarszy

Jestem zupełnie usatysfakcjonowana. Mam kolejną książkę do kochania, kolejną piękną baśń, którą mogę z czystym sumieniem uwielbiać:) Jest napisana jeszcze lepiej niż tom pierwszy, nie mogę się przyczepić niczego - autor wydaje się w pełni dojrzałym pisarzem (no cóż, efekt pracy wielu, wielu ludzi...). Nie jest to kolejne powieścidło pisane na szybko, byle zbyć, byle szybko wydać, bazujące na ciekawej historii, ale nie zwracające uwagi na styl i język, na pogłębienie opisów, na rozbudowanie scen. W powieściach Paoliniego sporo jest opisów i to m.in. sprawia, że są bardzo, bardzo dobre. Pierwsza część była przygodową powieścią dla młodzieży, wciągającą, dobrze opowiedzianą, dobrze skonstruowaną. Tom drugi jest już bardziej rozbudowaną, mroczną epopeją fantasy, pogłębioną, poszerzoną, coraz bardziej zachwycającą. Czuć większą pieczołowitość w budowaniu historii, w kreowaniu dziejów różnych ludów, tworzeniu nowego-dawnego języka oraz w motywowaniu postępowania bohaterów. Dużo odwołań do Tolkiena, może trochę za dużo, ale można to przeboleć. Trochę też do Harry'ego Potter'a, ale już nie tak wiele. "Dziedzictwo" jest o wiele, wiele bardziej dojrzałym, artystycznym cyklem od powieści Rowling. http://zielonowglowie.blogspot.com/

Jeśli szukać korzeni cyklu powieściowego Paoliniego to upatrywałabym ich w twórczości Ursuli Le Guin, bo atmosfera świata Eragorna jest bliska klimatom Czarnoksiężnika z Archipelagu. Z drugiej strony pobrzmiewają tu echa lektury Władcy Pierścieni, ale w żadnym wypadku nie zgodzę się, że widać ślady fascynacji Harrym Potterem. Tak czy inaczej skojarzenia nie świadczą o braku samodzielności autora. Dla mnie podstawą jakości powieści jest inteligencja narracji. A tego tutaj nie brakuje. Znamy różne gatunki powieściowe. Można je lubić bardziej lub mniej, ale niewątpliwie w tym gatunku jest to jedna z najciekawszych propozycji ostatnich lat.

Momentami mnie nudziło, ale trylogia jest niezwykła. Sam sposób w jaki stworzył świat Christopher Paolini jest niezwykły. Ma historię i własne wojny. Czasami, gdy czytałam co działo się za zarania dziejów czułam się jak na lekcji historii- tylko, że w innym świecie. Bardzo ciekawiło mnie szkolenie więc czytałam te rozdziały z ogromną ciekawością i ciekawi mnie co wyniknie dalej z Aryą. A to że akcja toczy się dopiero pod koniec-w większości książkach tak jest. No trudno przez to co was nudzi trzeba przebrnąc, bo warto doczekac końca i poznac pare tajemnic. Ten tom zdecydowanie lepszy od pierwszego,

Jest to moja ulubiona cześć z serii przygód młodego Smoczego Jeźdźca. W pierwszej mieliśmy do czynienia z wędrówką Eragona po całej Alagaesi, teraz chłopak po trudach wojennych udaje się na szkolenie. Ciekawym zabiegiem jaki zastosował Paolini jest śledzenie losów Rorana i wioski, z której obydwaj mężczyźni się wywodzą. Uwielbiam krainę elfów, której zwyczaje obserwujemy dzięki nauce jeźdźca, do tego pijana Saphira i parę innych komicznych wątków, które sprawiają, że lektura "Najstarszego" to prawdziwa przyjemność.;) Polecam z całego serca;)

Szczerze mówiąc dopiero pod koniec książki działo się coś naprawdę ciekawego, bo wcześniej prawie przez cały czas Eragon siedział u elfów i szkolił swoje umiejętności, co trochę mnie nudziło. Wyjątkiem były wydarzenia związane z jego kuzynem. Plus do tego jak dla mnie miejscami za dużo niepotrzebnych przenośni, trochę jakby były wstawione na siłę. Po za tym książka całkiem fajna i przyjemna do czytania i myślę, że z przyjemnością sięgnę po trzecią część, chociaż by po to by dowiedzieć się jak cała historia ma zamiar się zakończyć.

Przy okazji komentowania pierwszej części tej trylogii napomknąłem, że fabuła jest całkiem obiecująca. Cóż, druga część nie wywiązała się z tej obietnicy. Autor załamał się pod ciężarem pokładanych w nim nadziei... lub własnej ambicji. Za dużo wątków, i to nieudolnie splecionych. Autor zapewne chciał pokazać, że książka dorośleje wraz z nim i może i tak jest, niestety jego warsztat nie dorósł tak szybko. Mam nadzieję, że część trzecia będzie lepsza od drugiej (o co nie trudno).

Cóż, drugi tom to oczywiście drugi tom. Nie majak pierwszy. Mimo wszystko przczytałam go najednym wydechu. Conajbardziej mnie irytowało,to ta dziwna miłość do elfki i do tego biedny, słabyEragon. I jego przemiana w coś elfo podobnego.Całość zamyka świetna bitwa, za co jestem wdzięcznaPaoliniemu.

jedyne co moge zazucic tej ksiazce to wlasnie wiele watkow przeplatanych, jednak smiem twierdzic ze nawet ten tom jest o niebo lepsze od tomow Harrego Pottera. Duzym plusem tez jest zmienna Fabula, w momencie kiedy sie wydaje ze sie ja juz zna nagle nastepuje zmiana i to gwaltowna

Początkowo książka zupełnie mnie nudziła, potem nudziły mnie rozdziały poświęcone Eragonowi, później te, w których mowa była o Roranie. Średnio od połowy książka naprawdę mnie wciągnęła i podsumowując mogę stwierdzić, że była lepsza od poprzedniego tomu. Polecam.

Ten tom stoi u mnie na półce od Bożego Narodzenia i niestety, nie miałam jeszcze czasu go przeczytać. Mam nadzieje, ze niebawem to się zmieni i że książka będzie mi się podobać tak samo jak pierwsza cześć, chodź słyszałam na jej temat mieszane wypowiedzi.

Rozdziały z Roranem mnie niesamowicie nudziły, o wiele fajniejsze były te z Eragonem. Ogólnie książka jest dobra, ale gorsza od pierwszej części. Mimo to kiedyś chętnie sięgnę jeszcze po to księgę, oczywiście znów pomijając rozdziały z Roranem xD

Najlepsza z pozostałych dwóch jednak wątek z porwaniem Katriny był dla mnie całkowicie nie potrzebny, a przeskakiwanie z miejsca na miejsce akcji (tj. do Rorana) nie spodobała mi się, jednak na ogół pomijając tamte szczegóły książka świetna.

Chlopak ma talent ale jak dla mnie ksiazka za bardzo przesiaknieta kopiami postaci z Potter'a i Wladcy- na przyszlosc radze wiecej samodzielnosci i wlasnej inwencji. Pierwsza czesc lepsza, przy tej sie nudzilam

W przeciwieństwie do osób pode mną ja wolałem czytać o Roranie, aczkolwiek nie mówię, że rozdziały z Eragonem w roli głównej było do d***. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach, ktoś pomści śmierć Hrothgara.

Książka świetna. Porównywalna do pierwsze, może nieco gorsza. Denerwowało mnie przeplatanie wątków Eragona i Rorana. Ale zdaję sobie sprawę z tego, że bez tego książka by sporo straciła.