Marian Pankowski jest profesorem slawistyki Uniwersytetu w Brukseli, gdzie wykłada literaturę polską i uczy języka. Urodził się w roku 1919 w Sanoku i tam spędził młodość. W latach 1938-39 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie wojny był więźniem obozów koncentracyjnych, między innymi Oświęcimia i Gross-Rossen. Uwolniony w 1945 roku, na stałe osiada w Belgii.
Większą część swoich utworów ogłosił poza Polską. W roku 1955 wydał tom prozy poetyckiej pt. Smagła swoboda, cztery lata później powieść pt. Matuga idzie, a w roku 1965 - książkę pt. Kozak i inne opowieści.
Jest także M. Pankowski autorem dramatów, z których trzy były grane na scenach Paryża i Genewy. Mianowicie paryski "Theatre de Fortune" wystawił Brandona, Furbona i Spółkę (1973) i Złote szczęki (1976), a genewska "La Comedie" - Króla Ludwika (1973).
W Polsce ukazała się powieść M. Pankowskiego pt. Granatowy goździk (PIW 1975), a miesięcznik "Dialog" wydrukował trzy utwory dramatyczne, to jest Biwak pod gołym niebem, Brandon, Furbon i Spółka oraz Śmierć białej pończochy.
Większą część swoich utworów ogłosił poza Polską. W roku 1955 wydał tom prozy poetyckiej pt. Smagła swoboda, cztery lata później powieść pt. Matuga idzie, a w roku 1965 - książkę pt. Kozak i inne opowieści.
Jest także M. Pankowski autorem dramatów, z których trzy były grane na scenach Paryża i Genewy. Mianowicie paryski "Theatre de Fortune" wystawił Brandona, Furbona i Spółkę (1973) i Złote szczęki (1976), a genewska "La Comedie" - Króla Ludwika (1973).
W Polsce ukazała się powieść M. Pankowskiego pt. Granatowy goździk (PIW 1975), a miesięcznik "Dialog" wydrukował trzy utwory dramatyczne, to jest Biwak pod gołym niebem, Brandon, Furbon i Spółka oraz Śmierć białej pończochy.