Opinia na temat książki Chata na Siwym Groniu

"Chatę na Siwym Groniu" poznałam najpierw jako blog. :D
Podczytywałam powolutku, najpierw doraźnie i z doskoku, a później już regularnie bo "świat Maryli" wciągnął mnie kompletnie.
Opisani ludzie są zwyczajni, Maryla jest zwyczajna, wszyscy opisani tu prowadzą proste i zwyczajne życie... Co jest niezwykłe to perspektywa narratorki. Maryla zdaje się być "stuck in the moment" w przeszłości, taka smutno pogodzona, ale jednak nie pogodzona z rzeczywistością, z tym że "życie toczy się dalej". Jak z klocków buduje portrety sąsiadów, gości, syna, ojca; jak słuchacz przysiada na stopniu i daje się każdej z tych postaci opowiedzieć o sobie, otworzyć się i dać się poznać.
Janeczka jest waleczna i niezłomna i uparta jak osioł, Hubert jest (chyba) najcierpliwszym człowiekiem na ziemi, Zosia przedsiębiorcza i lojalna, a dziki i kuna irytujące ponad ludzkie pojęcie :D

Maryla zaś jest zatopiona w tym świecie dostojnych gór, pełnej niespodzianek pogody, cierpliwie zmaga się z kolejnymi przeciwnościami; czasami martwi o przyszłość, czasami dziabnie ją przeszłość... by później wrócić do Chatki, dać się porwać magii gór, i tej górzystej rzeczywistości i dać się ukoić i naładować baterie - i by później ponownie ruszyć i z odnowionymi siłami zmagać się z tym mniej fajnym życiem poza chatką.