Chemia łez

Peter Carey "Chemia łez" - książka to historie dwojga ludzi żyjących w innych czasach. Catherine żyje teraz, dopiero co zmarł jej kochanek. Nie umie się odnaleźć w nowej sytuacji, tęskni i nadal kocha. Mimo pracy, którą uwielbia i której poświęca sporo czasu, topi smutki w alkoholu. Czuje się bardzo samotna. Henry żył ponad sto lat temu. Jego syn ciężko chorował, więc żeby go zadowolić w tych trudnych chwilach obiecał mu mechaniczną kaczkę. Jednakże nie łatwo ją zdobyć. Musi opuścić żonę i syna i wyjechać za granicę. Spotyka wiele ludzi, niestety co po niektórzy mają wobec Henry'ego niecne zamiary. Catherine i Henry'ego łączy poczucie pustki i samotności. Szukają sensu życia... Książka wydaje się ciekawa, aczkolwiek mnie nie przypadła do gustu. Historia Henry'ego ciągnęła się w nieskończoność, nie do końca zrozumiałam czego on właściwie chce od życia. Autor pisze w sposób monotonny, niewiele się dzieje, akcja ciągnie się, choć dawno mogła zostać zakończona. Tak dobrze się zapowiadało, ale niestety jestem zawiedziona. Nie polecam

Przeciętna - to najlepszy opis tej książki. Miało być pięknie, o miłości, ale niebanalnie, tytuł obiecujący, okładka też, a tu takie nic. Powieść biegnie dwutorowo - z jednej strony narratorką jest owdowiała po śmierci ukochanego konserwator zegarów, z drugiej żyjący w połowie XIX wieku ojciec szukający dla dziecka niesamowitej zabawki mechanicznej. Nie pytajcie dlaczego nakręcana kaczka miałaby zmienić cokolwiek w życiu przewlekle chorego chłopca, nie wiem. Ani motywy ani przebieg poszukiwań kaczki nie przebiły się mi do głowy, tym bardziej serca. Również wątek współczesny wydawał się blady, mdły, bez wyrazu. Niestety, autor nie zachwycił mnie, nie podał swojej historii w porywający sposób i bez żalu przerwałam czytanie w połowie.
Być może spodobałaby się miłośnikom zabawek mechanicznych i XIX-wiecznej wsi niemieckiej w klimatach bajek braci Grimm.