Opinia na temat książki Chłopki. Opowieść o naszych babkach

Są książki tak dobre, że czyta się je jednym tchem, ale są i książki wspaniałe, niesamowite a jednocześnie trudne, które trzeba na chwilę odłożyć, przemyśleć treść, zadać sobie mnóstwo pytań, często takich bez odpowiedzi. Do tych książek na pewno należy najnowsza książka Joanny Kuciel-Frydryszak, autorka wielu powieści, w tym nagradzanych „Służących od wszystkiego” których nie miałam okazji czytać, teraz uważam to za wielki błąd z mojej strony, tym razem postanowiła przybliżyć czytelnikom polską wieś, a dokładniej kobiety na polskiej wsi, tak zwane chłopki.

Wieś lekko ponad 100 lat temu, z opowieści mamy, babć wiem, że to nie były łatwe czas, liczne rodziny, dużo pracy, inwentarz, pole bez sprzętów, które dzisiaj ułatwiają pracę. Do szkoły po kilka kilometrów, w obojętnie jaka pogodę, ot wiejskie życie. Ta książka pokazała mi, że było to życie tragiczne, szczególnie dla kobiet, wstawały wczesnym świtem, karmiły zwierzęta, szykowały posiłek dla rodziny, sprzątały, często też pracowały w polu, były do wszystkiego, a jeszcze musiały usługiwać swoim mężom. Dzieci w takich rodzinach często kończyły tylko kilka klas, chodząc do szkoły boso, w wieku 12 lat wysyłane do pracy u panów wykorzystujących te dzieciaki ile się dało. Nie jedna nastolatka była wykorzystywana seksualnie, a gdy zachodziła w ciążę pan ją wyrzucał, a ona była we wsi wręcz wyklęta bo to przecież jej wina, że ma bachora.
Zacofanie na wsiach było ogromne, ludzie bali się lekarza, za to chętnie korzystali ze znachorów. Higienę znali tylko latem, dzięki kapaniu się w rzece.

Domy to często była jedna izba, gdzie każdy spał ze sobą, a toaletę załatwiało się za budynkiem. Wiejskie kobiety uważały majtki za jakiś wymysł i jak już je nosiły, mając w domu tylko jedną parę to było to zimą. Autorka nie opisuje czasów średniowiecznych a czasy naszych prababć, a czasem nawet babć
Traktowanie kobiety w tamtych czasach to dla mnie coś co zaczyna mi przypominać czas współczesne, czytając takie książki boję się, że do tego wracamy, totalne uprzedmiotowienie do którego zachęca między innymi kościół, rodzenie dzieci na potęgę, sprowadzanie na kobiety śmierci, widocznie siła wyższa tak chciała. Edukacja dotycząca seksualności praktycznie nie istniała, dziewczynka dostająca miesiączki nie wiedziała co się z nią dzieje, myślała, że umiera. W tamtych czasach kobiety które zaznały życia w mieście zaczynały się buntować przeciwko takiemu traktowaniu, ale były to pojedyncze jednostki, na wsiach miały bardzo mało do powiedzenia, ale gdyby i ich nie było, nam współczesnym kobietom było by jeszcze dalej do równouprawnienia.
Pani Joanno jako kobieta jestem wdzięczna ze tę książkę, dowiedziałam się o kobietach w czasach nie tak bardzo odległych, mających bardzo trudne życie, wstrząsające historie i niestety prawdziwe. Bieda, głód, upokorzenie, brak prawa do własnego zdania, straszne. Lektura obowiązkowa i całym sercem zachęcam do jej przeczytania. Dla mnie to jedna z bardziej emocjonalnych książek❤️❤️❤️