Opinia na temat książki Chłopki. Opowieść o naszych babkach

Już od kilku dni nie mogę sobie znaleźć miejsca, po przeczytaniu rewelacyjnych „Chłopek”. W tej najbardziej lekceważonej warstwie społecznej, jaką byli mieszkańcy wsi, to one stały najniżej, mniej czasami cenione, niż zwierzęta gospodarskie. A jednak, nie potrafiąc pisać i czytać, wykształciły ludzi zajmujących się nauką, sztuką, medycyną czy prawem. Nie dojadając, karmiły często kilkunastoosobowe rodziny. Pozbawione najprostszych udogodnień prowadziły dom, uprawiały ziemię, handlowały. I nikt ich nie pytał o zdanie, nikt nie doceniał tego ogromu pracy, nikt nie dawał prawa do zabrania głosu, do możliwości rozwoju czy odpoczynku. Ograniczane pod każdym względem, potrafiły korzystać z każdej nadarzającej się okazji, by zmienić straszne położenie, jeżeli nie swoje, to choćby swoich dzieci. I w końcu, zmuszane do niemego znoszenia swojego losu, przemówiły na kartach książki Joanny Kuciel-Frydryszak. Nikt nie wywarł na mnie takiego wrażenia jak te silne, dzielne, zaradne kobiety.