Zabić Redferna

Ostatni tom to zwieńczenie dotychczasowych działań Redferna. Tak jak się spodziewałam, znalazły się w nim wątki zaczęte już w pierwszym tomie, które dotychczas stanowiły tło głównych śledztw. W ostatniej części nie ma dodatkowej sprawy kryminalnej, a rozpoczęte zostały zgrabnie splecione w jedną integralną całość. Powieść dostarczyła cały wachlarz emocji od wściekłości, przez zażenowanie, smutek po radość. Wywołała łzy i śmiech, jak również podniosła ciśnienie. Przezabawne momenty najczęściej dotyczyły zwierzaków, którym Siwiaszczyk, dziadek Davida, zmodyfikował imiona na Bambi i Amorek. Czworokącik — David, dziadek, Bandit, Armour — jest jeszcze bardziej zabawny, niż wcześniejszy trójkącik.

W cyklu jest całkiem duża liczebność postaci, z których niektóre pojawiły się jedynie epizodycznie, ale to, co przekazały, okazało się mieć ogromne znaczenie dla śledztwa. Inne, jak np. Lucy Black, wydawało się, że odegrają bardziej znaczące role. Nadal nie bardzo rozumiem, co miała wnieść śmierć dziennikarki i dlaczego zginęła. Zdaje się, że miało to namieszać w historii, ale średnio się to udało. Mnogość postaci może przysparzać problem. Cykl czytam ciągiem, dodatkowo notowałam sobie, co bohaterowie wnosili do spraw zaczętych w pierwszym tomie, więc to uchroniło mnie przed pogubieniem w zawiłej intrydze. Nie wyobrażam sobie, jak bym sobie z tym poradziła, gdybym czytała poszczególne części tak, jak miały premierę, jedną na kilka miesięcy. Jako czytelnikowi łatwiej byłoby n...

Finałowy tom cyklu z inspektorem Redfernem to istne szaleństwo. Dzięki swej nieustępliwości, intuicji i potrzebie odkrywania prawdy David wreszcie składa do kupy najważniejszą życiową układankę. To, co wydarzyło się w katedrze w Guildford w maju 2013 roku wreszcie zyskuje kontekst i do głosu dochodzi prawdziwa prawda.

Cały cykl opowiada o wydarzeniach, które rozegrały się na przestrzeni 5 miesięcy - od października 2013 do stycznia 2014 - i mimo że Redfern w każdym tomie zajmuje się inną sprawą kryminalną, to obok toczy się jego prywatna krucjata, która na niektórych płaszczyznach styka się z tymi śledztwami. W tak rozbudowanych i zagmatwanych intrygach, rozłożonych na wiele tomów, czasem coś wymyka się spod kontroli, jednak autorce wspaniale udało się poprowadzić i utrzymać spójność i logikę historii, nie tracąc na jej dynamice. Stopień zawikłania wątków i ich nieszablonowość, to dodatkowe zalety cyklu.

W tym tomie autorka zawarła także wiele przemyśleń na temat, który ja roboczo nazwałam psychologią życia i uczuć.

Ja zawsze w książkach podążam za emocjami, szukam ich, bo wg mnie stanowią one kwintesencję udanej fabuły, dlatego gdy jednym tchem czyta się 6 tomów cyklu z tymi samymi bohaterami raczej trudno się z nimi nie zaprzyjaźnić,...

Mogłabym powiedzieć, że to koniec, bo seria dobiegła końca. Jednak powiem, że to czas tylko na do widzenia, bo jeszcze wrócę do tej znajomości.

Pamiętam zachwyt po przeczytaniu pierwszego tomu i niecierpliwość jaka mi towarzyszyła w czekaniu na każdy kolejny.

Ten tom zamyka to wszystko co ważne dla nas czytelników, ale i dla Redferna.

Po raz kolejny zanurzylam się w historię i tak sobie dryfowałam od strony do strony. Syciłam się słowami, bo Autorka potrafi tak zgrabnie je składać.
Przeżywałam chwile grozy bo rozgrywka z Palaczem nie była łatwa. Zdarzył się i uśmiech, bo niezmiennie rozczula mnie postać dziadka.
Ta seria przekonała mnie do siebie na samym początku, a każdy kolejny tom jest tylko dowodem na to, że można utrzymać świetny poziom, robić czytelnika w balona i to regularnie, stworzyć bohatera, który jest tak odmienny od innych, ale budzi sympatię, podziw i szacunek.

@annarozenberg.autorka gratuluję talentu, pomysł, wykonania. Weszłaś na kryminalną arenę z przytupem, rozgościłaś się na niej, uwiodłaś czytelników, rozbudziłaś ich apetyt... Pozostaje teraz czekać na kolejny pomysł jaki zagości, lub już zagościł w Twojej głowie.

No to wiecie 🤷 #wartojakpieron