Pomarańczki komisarza Montalbano

No i skuszona recenzją Rudolfiny, sięgnęłam po pomarańczki. I wtopiłam. Na amen.
Tak jak lubię kryminały, tak samo nie lubię opowiadań. Za szybko się kończą.
Ale Andrea Camillieri zrobił to jakoś tak... króciutkie opowiadania, które w całości są treścią. Nic się nagle nie urywa, nic nie jest niedopowiedziane. Czytelnik w żaden sposób nie czuje niedosytu akcji. MIstrzostwo.
Drugie mistrzostwo to treść.
Komisarz Montalbano jest bardziej detektywem niż komisarzem. Prowadzi dochodzenie w pięknym, starodawnym stylu. Jest gliną z krwi i kości. Nieważne, czy to on jest prowadzącym śledztwo, czy ktoś inny. I jest fenomenalnie włoski. Standardowo i stereotypowo włoski.
Trzecie mistrzostwo to język (i tu chyba wypadałoby też pochwalić tłumacza). Dialogi prowadzone przez podkomendnego, Catarellę i jego "barokowa uprzejmość", rozkładają na łopatki.
Czwarte mistrzostwo to postacie. Bo to nie tylko Montalbano (komisarz), ale Catarella (który nawet jedną sprawę rozwiązał...) Augello, zastępca komisarza. Każdy z nich jest postacią naszkicowaną odpowiednio ze stanowiskiem, obowiązkami i charakterem.

W dzisiejszych czasach klasyfikacji wszystkiego, prawdopodobnie uznano by pomarańczki za coś w stylu kryminału retro? Chociaż wcale nie dzieje się w zamierzchłych czasach. Ale styl całości opowiadań jest właśnie taki - retro. Bez komputerów, DNA i odcisków palców. To znaczy - to wszystko tu...

Andrea Camilleri naprawdę dobrze się w krótkich formach opowieści odnajdywał! Na polskim rynku w 2025 pojawiło się nowe wydanie “Pomarańczek komisarza Montalbano”, które dobrze sprawdzi się zarówno wśród fanów cyklu, jak i tych, którzy jeszcze go nie znają. Jest to zbiór 20 króciutkich opowiadań, w których pewne jest miejsce akcji (małe sycylijskie miasteczko) i główny bohater - komisarz Montalbano. Jego życie toczy się stałym rytmem wokół książek, jedzenia i pracy, w której jest jak ten pies gończy - gdy tylko złapie trop, to już nie odpuści, jakkolwiek bezsensowne śledztwo z początku by się wydawało. Oczywiście, jak to w zbiorach opowiadań bywa, formy ich przedstawienia są różne - niektóre to po prostu rozmowy, inne to głównie opisy, jest nawet jedno pisane w formie listów. Autor bawi się stylem, choć niezmiennie odnaleźć w nim można lekkość i przyjemną dawkę humoru, czasem nawet i autoironicznego! Zagadki kryminalne opierają się na różnych sprawach - śmierci, morderstwach, zaginięciach, kradzieżach itp., jednak tym co spaja je w jedno, jest człowiek - to on jest w centrum, to jego emocje i problemy są tym, co nas interesuje. Intrygi toczą się umiarkowanym bądź spokojnym tempem, ale niektóre twisty fabularne naprawdę mocno zaskakują! To taka lektura, przy której można się doskonale odprężyć, poczuć wewnętrzny spokój, a jeśli się chce, to i znaleźć trochę wątków do refleksji. Autor jest przenikliwym obserwatorem ludzkich charakterów. Bardzo się z jego piórem polubiłam i...