Opinia na temat książki Chodź ze mną

Ależ to była babka, ta Helena! U takiej to bym sobie ząbki mogła plombować! A ten jej synuś, Dustinek, wart mamusi. Wpadłabym do jego bistro na hamburgera.
Dla mnie obie postaci porównywalne charyzmą z Heniem i Zbyszkiem z „Kultu” oraz chłopakami z „Innej duszy”, przedstawione z taką samą swadą.
Z dużą przyjemnością poczytałam o PRL-owskiej Gdyni i bliskim memu sercu Witominie. Z zaciekawieniem o ucieczce przez Bałtyk, z niedowierzaniem o Ameryce, ale kto to wie, może rzeczywiście tak było?
Do tego, oprócz obyczajowo - sensacyjnej fabuły, ważkie tematy. Określenie własnej tożsamości - dla każdego ważna sprawa, jak jest coś niejasnego, trzeba poszukać, podrążyć. Miłość rodzinna - równie istotna. Inna matki do syna, inna męża do żony, ojca do syna, czy babci do wnuczka. I jak tu sobie radzić z mamą-staruszką, której zebrało się na wynurzenia, nie wiadomo, czy prawdziwe.

Powieść byłaby idealna, gdyby tak pomajstrować przy ostatniej ćwiartce i zakończeniu, bo jakoś tak mniej atrakcyjna od reszty ta końcówka. Jakby na kolanie napisana lub jakby pomysłu nie stało?
Za to dowcipu, humoru i pięknych sformułowań w „Chodź ze mną” co niemiara. Jest intrygująco, zaskakująco, czasem lirycznie, dosadnie, obcesowo. Co chwilę inaczej.
I nieważne, że realia przemieszały się tu z fikcją, w ogóle mnie to nie obchodzi, bo czyta się świetnie.

Jedna tylko sprawa mnie uwierała. Powieści wysłuchałam w brawurowym wykonaniu Mecwaldowskiego. Był tak sugestywny w swoim czytaniu, że zlały mi się jedną trzy postaci: lektor, autor i główny bohater. I takie mam wrażenie, że to Wojciech Mecwaldowski, a nie żaden Orbitowski, napisał tę opowieść o sobie.