Opinia na temat książki Ciche dni

Frank od sześciu miesięcy nie wypowiedział do Meggie ani jednego słowa. Atmosfera w domu jest przytłaczająca, a małżonkowie snują się po nim niczym zjawy. Ich z pozoru pełna miłości relacja, kruszy się pod wpływem okrutnej siły milczenia. Maggie nie potrafi znieść dalszej ciszy. Tracąc nadzieję, połyka garść tabletek. Próba samobójcza żony, otwiera mężczyźnie oczy i dopiero wtedy przerywa milczenie. Trzymając ukochaną żonę za rękę, która w ciężkim stanie przebywa w śpiączce farmakologicznej, zaczyna opowiadać. Pragnie wyjawić swoją tajemnicę. Musi się pośpieszyć, ponieważ nie wie, ile wspólnego czasu jeszcze im zostało.

Przyznam szczerze, że z początku miałam problem, aby wgryźć się w tę historię. Kiedy Frank zaczął opowiadać o ich wspólnych początkach, ja zaczęłam mieć coraz większe wątpliwości, czy to książka dla mnie. Chciałam emocji, napięcia i zwrotów akcji, a zapowiadało się raczej na nudne dzieje małżeństwa z czterdziestoletnim stażem.

Jednak z każdą kolejną stroną, przekonywałam się do niej coraz bardziej. Dużą tego zasługą była realnie wykreowana postać Franka, którą zdążyłam bardzo polubić. Jego intymna spowiedź zmusiła mnie do wielu refleksji i pozwoliła stworzyć obraz ich niezwykłej relacji. Jednak po zapoznaniu się z zapiskami Meggie, uległ on całkowitej zmianie. Uświadomiło mi to, jak duży wpływ na nasze życie, mają niedopowiedzenia i ukrywanie swoich prawdziwych uczuć w związku.

Książka “Ciche dni” ukazuje jasne i ciemne strony rodzicielstwa, niepoprawną komunikację w małżeństwie i brak umiejętności przyznania się do błędu. Nie dostaniecie akcji, która toczy się błyskawicznie. Jest to raczej powolna droga przez intymny portret małżeństwa. Na końcu, której ukochani wykładają wszystkie karty na stół.