Cień doskonały

Cień bardzo niedoskonały

No i stało się. Do rąk czytelników trafiła, będąca – według wydawcy – uzupełnieniem „Trylogii Nocnego Anioła” nowela „Cień doskonały”, traktująca o początkach historii Durzo Blinta. Dlaczego tak podkreślam swój dystans? Otóż, moim zdaniem rozdźwięk między notą wydawcy, a tym, co w tekście znaleźć można, osiąga w przypadku tej pozycji rozmiary przepaści.
Na początek słów kilka na temat formy wydania. „Cień doskonały” to dokładnie 118 stron tekstu z odstępem półtora wiersza i czcionką wielkości 14 punktów (szacowane na oko), okolonego szerokimi marginesami*. W efekcie na jednej stronie mieszczą się jedynie 22 wiersze tekstu, a w jednej linii – sześć do ośmiu słów. Czyli raczej trudno nazwać „Cień doskonały” obszerną pozycją. Ale wszak nie w objętości sprawa, powiedziałam sobie i przystąpiłam z zapałem do lektury.
No i rozczarowałam się potężnie. Liczyłam, że – zgodnie z zapowiedzią wydawcy – ten tekst wyjaśni niedopowiedzenia z trylogii, odsłoni początki współpracy Durzo Blinta z Madame K, opowie o stworzeniu magicznych artefaktów, choćby wspomni, w jakiej relacji moc ka’kiri pozostaje z jego kolorem. I niby te wszystkie obietnice zostały spełnione, ale – niestety – w zupełnie niesatysfakcjonujący mnie sposób.
W recenzji ostatniego tomu „Trylogii Nocnego Anioła” wspominałam, że nie odpowiada mi sposób snucia opowieści przez autora, polegający na epizodycznej, rwanej narracji oraz marginalizacja opisów objaśniających naturę różnych r...

Wszystko pięknie, ładnie tylko krótko. Nie żałuję przeczytania, bo to była sama przyjemność. Bardzo lubię styl w jakim została napisana seria "Nocnego anioła", a i w tej noweli został on zachowany. Warto po nią sięgnąć chociażby po to by dowiedzieć się jak Durzo Blint został siepaczem. No i, nie raz wywołała u mnie salwę śmiechu. :)