Cnotliwa Filipa

Cóż, widzę, że się z panią Small nie polubimy. Wyraźnie nam nie po drodze. To jej kolejna książka, którą zdawałoby się czytałam wieki, by z najwyższym trudem dobrnąć do 1/3 i odrzucić ze wstrętem. Podtrzymuję opinię z "Sekutnicy": Ś.P. autorka zwyczajnie smęci. Rozumiem, że w swojej prozie starała się odwzorować realia epoki ale styl i sposób w jaki to czyni dłuży się i nuży. Powiem nawet co: Gdy akcja zaczyna nabierać znośnego tempa i skupi na sobie uwagę czytelnika - autorka wplata w tekst szczegółowy opis zdarzeń przeszłych lub zależności rodzinnych postaci, ciągnięty wstecz aż do Króla Ćwieczka. Nie można podobnych informacji sączyć sukcesywnie, w małych dawkach? Zamiast tego, Bogu ducha winny czytacz skazany jest na wykład ze szczegółowej genealogii lub podobnych bzdetów, które do treści właściwej nie wnoszą nic. Poza tym, co to za drobiazgowe zwierzanie się obcym od pierwszego kopa? Odrobina instynktu samozachowawczego może? Niezmiernie irytujące i doskonale wybija z rytmu. Dodatkowo podskórnie źle odbieram swatanie trzydziestoparoletniego mężczyzny z trzynasto- czy piętnastoletnią siuśmajtką. Mam świadomość, że onegdaj obyczaj był jak najbardziej naturalny, ale na logikę biorąc, nie widzę trwałości związku dojrzałego mężczyzny z małoletnią podfruwajką. Bo cóż ona może takiego oprócz obdarzenia pana i władcy chmarą dzieciarni? Wiem, takie czasy, co nie znaczy, że muszę się zgadzać. Ale wracając: Pani Small swoim zwyczajem przynudza, akcja rwie do przodu niczym ślimak na...

Wieje nudą. Mocno wieje.