Córka carycy

Jest to historia opowiedziana przez córkę cara Mikołaja II - Tatianę. Mimo, że jest to opowieść fikcyjna to poznajemy losy rodziny carskiej Romanowów, czasy caratu i rewolucji widziane oczami księżnej Tatiany. Bardzo dobra pozycja pokazująca kawałek historii Rosji. Gorąco polecam.

Historia końca dynastii Romanowów nieustannie rozpala wyobraźnię twórców. Niezwykły przepych ich życia a potem tragiczny finał stały się już kanwą na której powstała nie jedna opowieść. Chyba pragniemy wierzyć, że nie wszyscy zginęli. Chcemy wierzyć, że ktoś zdołał uciec przed komunistyczną zawieruchą. Najczęściej wybieraną bohaterką jest najmłodsza z córek, Anastazja. Carolly Erickson postanowiła jednak obdarzyć lepszym losem starszą z księżniczek, Tatianę. To właśnie ona, już jako staruszka mieszkająca w Kanadzie opowiada swoją historię. Nikt z jej najbliższych nie wie że Daria Gradow to tak na prawdę Tatiana Romanow. Jej opowieść zaczyna się wcześnie. Opowiada o szczęśliwym dzieciństwie, pierwszej miłości, narodzinach chorego brata. Pokazuje jak stopniowo odkrywała świat poza murami pałacu, świat ludzi pracujących, robotników, komunistów. Tatiana zdaje się być jedyną osobą w carskiej rodzinie, która wie i rozumie co dzieje się w Rosji. Realnie patrzy na swój kraj i rodzinę. Widzi słabość ojca i coraz większe szaleństwo matki, naiwność sióstr. Jednak nawet ona nie jest w stanie przewidzieć tego co zgotuje im los. ,,Córka carycy" to powieść napisana z polotem. Świetnie nakreśla tło obyczajowe, społeczne i polityczne. Stopniowo buduje się napięcie, które prowadzi do nieuchronnego finału. Mimo, że główny wątek to fikcja literacka zawiera ogromne pokłady realizmu historycznego. Przyznaję, że zainspirowała mnie do poszukiwań i lektury na temat tego jak na prawdę wyglądały ostatn...

W pierwszej połowie książkę czytało się znakomicie, w drugiej - wręcz zmusiłam się aby ją dokończyć. Denerwowało mnie, że autorka przedstawiła Tanię jako ideał a każdy inny bohater miał tylko wady. Historia bardzo przypominająca książkę Johna Boyne - W cieniu Pałacu zimowego. Niestety znacznie słabsza. Córkę Carycy można przeczytać ale niekoniecznie, z pewnością są znacznie lepsze (ciekawsze) książki o tej tematyce.

Książka nie przypadła mi to gustu pomimo mojej fascynacji książkami historycznymi. Autorka zbyt luźno interpretuje fakty, za bardzo idealizuje Tatianę, nie wiedząc tak naprawdę jak Tania zapatrywała się na ewentualną ucieczkę swojej rodziny. Przeczytanie całości ksiązki było dla mnie męczarnia, dotrwałam do końca tylko dzięki samozaparciu.

Z pewnością nie jest to książka historyczna.Ja przeczytałam ją z powodu fascynacji Rosją. Jednak rozczarowała mnie trochę. Za mało w niej rosyjskiej magii i słowiańskiej duszy. W tej tematyce jest sporo lepszych książek,ale ostatecznie mozna ją przeczytać i podumać co by było gdyby rzeczywiście ktoś z z dynastii Romanowów ocalał...

Tytułowa "Córka Carycy" to Tatiana Romanowa - córka Cara Mikołaja II i carycy Aleksandry. To jej historię w ciekawy sposób opowiedziała autorka książki - Carolly Erickson, przenosząc czytelnika w dość odległe już czasy początku XX wieku. I tak wraz z całą carską rodziną znajdujemy się w Rosji na carskim dworze Romanowów w Sankt Petersburgu, który w tamtym czasie został przemianowany przez cara Mikołaja na Pietrogród. Towarzyszymy rodzinie w codziennym życiu, sprawowaniu władzy w Rosji ogarniętej wewnętrznymi niepokojami społecznymi oraz podejmowaniu strategicznych decyzji politycznych, jesteśmy świadkami rodzinnych niesnasek i sporów, poznajemy bliżej sylwetki cara, carycy i ich dzieci.

Łatwo da się zauważyć ogromny rozdźwięk społeczny jaki istniał pomiędzy bogactwem panującym na carskim dworze, a biedą i nędzą poddanych, którzy ciężko pracowali na przepych swoich władców . Carskie dzieci uczyły się ogłady, języków i tańca, miały dostęp do najlepszych nauczycieli i szkół, uczestniczyły w przyjęciach, podróżach po Europie i świecie, wraz z rodzicami brały czynny udział w życiu wyższych sfer. Poddani zaś przymierali głodem, pracowali ponad siły nie mając praktycznie dostępu do opieki medycznej - a wszystko to aby zaspokoić potrzeby dworu. Dochodziły do tego jeszcze kwestie wojskowe: kiepskie dowodzenie podczas walk, brak poszanowania dla ludzkiego życia oraz przegrane wojny i poniesione wówczas straty.

Trudno się więc dziwić, że w zaistniałej sytuacji ludzie z...

Romanowowie, to ostatnia dynastia rządząca Rosją. Wielki ród, który przeszedł od okresu świetności do spektakularnego upadku tego państwa. Życie pisze różne scenariusze, ale tego co spotkało Romanowów na początku XX wieku, nikt się chyba nie spodziewał. Snuto różne, na temat tego, czy z pamiętnej masakry carskiej rodziny ktokolwiek przetrwał. Oczywiście każdy słyszał o Anastazji i jej prawdopodobnym przeżyciu. Co jakiś czas sprawa wraca, być może kiedyś dowiemy się prawdy, kto wie?

"Córka carycy", opowiada zupełnie inną historię. Jest rok 1989. Daria Gradow, dobiega setki. Wiedzie spokojny żywot w pewnym miasteczku w Kanadzie. Ma szczęśliwa rodzinę, otoczona jest dziećmi i wnukami. Jednak nikt nie podejrzewa, że ta niepozorna staruszka to Tatiana, wielka księżna, córka cara Mikołaja II i carycy Aleksandry.

Cofamy się do wydarzeń przedrewolucyjnych. Tania wiedzie szczęśliwy żywot, w przepychu i bez żadnych trosk. Narodziny chorego na hemofilię Aleksego, wpływ Rasputina, na niemalże wszystkie sprawy w kraju. Wojna, a potem więzienie na Syberii. Tatiana uratowana od śmierci przez zakochanego w niej człowieka, snuje plany uratowania rodziny. Co dalej, jak się potoczy ta historia? Pozostawiam to do odkrycia czytelników.

Ciekawa powieść, która przedstawia trochę odmienne spojrzenie, na - zdawałoby się oklepany temat. Na temat Romanowów i ich losów powiedziano wszystko. Tak można by sądzić. Jednak historia może podążać innym torem... Zapraszam do lektury...

Warto przeczytać jedynie ostatnie 50 stron tej książki dla poznania samego zakończenia. Reszta streszczona na tylnej części okładki (powinna tam się znajdować jedynie zapowiedź treści). Ze względu na to - nie polecam.