Opinia na temat książki Cuda, wianki. Nowe przygody rodziny Koźlaków

Od czasu do czasu lubię sięgać po książki Anety Jadowskiej, ale nie za często. Stanowią one dobry przerywnik między innymi, bardziej wymagającymi skupienia lekturami. Książka jest dobrym relaksem i sympatycznym poprawiaczem nastroju, chociaż z humorem różnie bywa. Nie czytałam pierwszego tomu przygód rodziny Koźlaczek (może kiedyś przeczytam), ale nie nastręczało to trudności w odnalezieniu się w tym tomie. Opowiadania nie są moim ulubionym gatunkiem, chociaż tutaj wszystkie opowiadania łączą się w całość opowieści o rodzinie Koźlaczek. Każde z tych opowiadań poświęcone jest innej kobiecie z tej rodziny, a wszystko spaja postać Maliny, najmniej magicznej, a może przez to najlepiej nadającej się do rozwiązywania problemów. Takim problemem do rozwiązania jest w opowiadaniu „Nie taka mała tajemnica” mały potwór mieszkający w szafie małej Luby, z którego nie wiadomo co wyrośnie, a może Malina wie. Najciekawsze opowiadania to „Dopóki ucho się nie urwie”, której magia jest wybuchowa i „Ostateczne Porachunki” z nestorką rodu Narcyzą i jej przyjaciółkami Harpiami. Według mnie Narcyza jest najciekawszą postacią w tych opowiadaniach. Najsłabsze według mnie to „Ruja i porubstwo”, ten rodzaj humoru nie przypadł mi do gustu. Wszystkie książki autorki są dość podobne, nie zaskakują w sensie pozytywnym i na szczęście też w sensie negatywnym. Biorąc kolejną książkę, wiadomo, czego można się spodziewać, a więc jest dobrym relaksem nie wymagającym zbytniej uwagi.