Cudnie paskudnie

"Taka osoba jak Ania naprawdę istniała. Jednak nigdy nie spotkała swojego anioła stróża. Dlatego wymyśliłem tę historię. Oparłem ją na garści faktów przekazanych mi przez rodziców Ani po jej śmierci. Chciałbym im za to serdecznie podziękować. Moim celem nie było odtworzenie ostatnich lat życia Ani. Pragnąłem poznać ścieżki, którymi ludzie odchodzą. Teraz widzę, że jest to opowieść o oddalaniu się od dobra. Nie ma w niej rozdziału ani zdania, przy których pisaniu nie marzyłem, aby przywrócić Anię do życia. Próbowałem różnorakich zaklęć, poszukiwałem mocy, prosiłem o łaskę. Sentymentalni głupcy powiedzą, że dzięki tej książce Ania żyje, ale to kłamstwo. Nie ma jej tutaj, nie mogę wziąć jej za rękę, usłyszeć jej śmiechu. Ta opowieść składa się wyłącznie ze słów, zaś słowa układają się w pytania, na które nie sposób odpowiedzieć innymi słowami. Oto największy paradoks języka."