Cudowni chłopcy

Możecie mi wierzyć, koledzy/koleżanki, kiedy Wam powiem, że ja się poczułem, jakbym tam znowu był w tej Pensylwanii mokrej, chłodnej, z nieustannym błotem pośniegowym. Ach, Pittsburgh nocą! Sam Chabon nawet nie próbuje tu niczego ubarwiać, ale pozwala na to swoim bohaterom, którzy robią to na sposób czasami komiczny, a czasami melancholijnie smutny. Autor nie będzie też przed nami udawał, że Pittsburgh to jakaś super metropolia, że się w tym mieście zakochamy, że każdy pisarz znajdzie tam dla siebie inspirację. Tak na pewno nie będzie.

Główny bohater, czyli Grady Tripp i jego kryzys twórczo-personalny. Facet o licznych problemach, fenomenalnie poprowadzony, idealnie wręcz wkomponowany w pokrzywioną przygodę jednego weekendu, której dotyczy ta książka. Podobnie zresztą jak pozostali bohaterowie, których ilość jest dobrze zbalansowana. Nikogo tam nie brakuje, nie jest też za ciasno, a wszyscy razem tworzą zgraną grupę o różnym stopniu życiowego kalectwa i ja ich naprawdę bardzo bardzo polubiłem.

Polubiłem też styl, w jakim napisana została ta książka. Dialogi są po prostu znakomite. Komentarze wewnętrzne bohatera są natomiast trafne i stonowane, dzięki czemu poczucie humoru jest tutaj wyjątkowo udane. Poza tym książka jest bardzo równa, trzymająca ten sam nastrój od pierwszej do ostatniej strony, co dla niektórych jednak może okazać się trochę monotonne.

Ogólnie rzecz biorąc śmiało dałbym tej powieści dyszkę, ale sporym rozczarowaniem okazało się...